SADECE BİR PAPATYA ✨

2. Bölüm

Hep yalnızlık derdim hani sana ruhumdaki ruhum...
Kendimde, sende, etrafımda, herkeste gördüğüm yalnızlık.
O kadar kapıldım ki buna artık kendimle dahi konuşamaz oldum.
İnsanlar öyle anlaşılmaz, öyle benlik davasındalar ki...
Anlam nedir, anlamak nedir fark etmeyi düşünmezler bile.
Şu karanlık ve kimsesiz gecede bir başıma esen rüzgarın sesini dinlerken fısıldıyor yine yalnızlığım kulağıma.
Hey! Seni gören, işiten, anlayan tek kişi yine sensin...
Son zamanlarda bir kelime dolanmış dilime en derin hislerimde ağzımdan çıkan.
Yoruldum....
Evet dilime dolanan bu kelime nedir ruhumdaki ruhum?
Yorgunluk nedir sence?
Kimden, neyden, neden yorgunluk?
Hayat desek başı yalan, sonu yalan.
Yaşamak dersek zaten yalan.
Bize bu lüksü kimse tanımadı maalesef.
Kaderimizin bize göz kırpmaları idi sadece yaşadıklarımız.
Beni benden alan bir kader.
En komik olan da ne biliyor musun?
Bana ait olmayan bir kaderi yaşarken ettiğim isyanlardan bir de hesaba çekileceğim.
Bu acı değil mi peki söyle?
Bu ceza, bu eziyet, bu lânet değil mi?
İşte ruhumdaki ruhum, uzun zaman sonra tekrar bir aradayız.
Ben yine yalnız, ben yine isyan içinde, ben yine ve ben yine ruhumdaki ruhum...
Neyse bunun sonu gelmiyor.
Acı her zerremi sarmış iken ben sussam iyi olacak...
İyi! Sadece önerirken kullanabildiğim bir kelime.
Ne tuhaf değil mi?
Bak yine sardık başa.
Daha ben anlayamazken beni, nasıl anlasın kendi küçük, dünyası küçük insanlar...