Κάπου Ανάμεσα (#4 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

1.Ναταλία.

Βγαίνω από το δωμάτιο για την τραπεζαρία.
Και είμαι πριν την ώρα ευτυχώς.

Ισιώνω το φόρεμα και μετά κάνω τα μαλλιά μου πίσω.
Το έχεις Ναταλια.
Το χεις.

Μπαίνω μέσα και αν ήρθα πριν από τις 9.30 και οι δυο κάθονται ήδη στην θέση τους.

Αργησα;
Πως γίνεται αυτό;

«Καλημέρα πατέρα.Μητέρα.»λεω και κάθομαι γρήγορα στην θέση μου απέναντι από την μαμα.

«Άργησες»λεει ο μπαμπάς μου.

Όχι.Δεν αργησα.

«Συγνώμη πατέρα.Δεν θα ξανασυμβεί»λεω.
Εκείνος με κοιτάει για λίγο και μετά κατεβάζει το βλέμμα του και αρχίζει να τρώει.Και αν εκείνος αρχίζει να τρώει τότε πρέπει και εμείς να αρχίζουμε να τρώμε.

Το πρωινό μας είναι απλό.Όπως και το μεσημεριανό και όπως και το βραδινό.Τρώμε τα ίδια κάθε μέρα.Κάπως βαρετό αλλά δεν έχουμε και άλλη λύση.

«Ναταλια μετα θα μιλήσουμε»λεει.
Η καρδιά μου πάει γρήγορα.

«Για...για ποιο πράγμα πατέρα;»λεω με το ζόρι.
Φοβάμαι για το τι μπορώ να ακούσω.

«Θα μιλήσουμε για τον γάμο σου.Καιρός να παντρευτείς.»

Όχι αυτό πάλι.
Νόμιζα το είχε αφήσει στην ακρη.

Και τι εννοεί καιρός;23 είμαι μόνο!

Αφήνω τις σκέψεις να φύγουν μακριά αφού δεν μπορώ να τις πω.Κοιτάω την μαμα απέναντι για λίγη βοήθεια αλλά τίποτα.Εκείνη ούτε που σταματάει να τρώει για αυτό.

«Έχουμε προβλήματα.Χρειαζόμαστε λεφτά.Και η προίκα σου θα βοηθήσει.Αρα ναι.Ήρθε η ώρα να παντρευτείς»

Για τα λεφτά.
Φυσικά.

«Ότι νομίζεις καλύτερο εσυ πατέρα»απανταω και τρώω πιο αργά τώρα αφού μου κόπηκε η όρεξη.

«Θα μιλήσω με τον Ιακωβο.Για τον γιο του.»λεει.

Τον γιο του;
Τον Ορφέα;

Έχω να τον δω από όταν ήμουν 12 νομίζω.Ο Ορφεας.Πάντα στην κοσμάρα του και πάντα δεν μπορούσε να με κοιτάξει στα μάτια έτσι όπως ήμουν.

Με είχε πει και κακασχημη μια φορά.
Πνίγηκα στα δάκρυα εκείνη την ημέρα.

«Δεν νομίζω να ισχύει αυτό πατέρα»λεω.

Το λένε από όταν γεννηθήκαμε ότι θα παντρευτούμε εγώ και ο Ορφεας αλλά δεν νομίζω καν να το θυμάται.
Ή να με θυμάται.