Κάπου Ανάμεσα (#4 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

54.Ορφεας*Ισμηνη*Ναταλια

*ΟΡΦΕΑΣ*

Έστειλα και το τελευταίο ιμειλ για σήμερα και αυτό το λεω και επιτυχία.

Με τον μπαμπά να λείπει ακόμα έξω έχω παρά πολύ δουλειά.Και πολλά στο μυαλό μου ταυτόχρονα.

Αλλα είμαστε σε καλό δρόμο...
Δεν παραπονιέμαι.Τουλάχιστον η Ναταλια ηρέμησε που  φεύγει ο μπαμπάς της και η Ισμήνη δεν θέλει να με πνίξει με τα ίδια της τα χέρια.
Κάτι γίνεται έτσι;
Κάτι γίνεται ναι.

Πήγα να σηκωθώ και να φευγω σιγά σιγά για το σπίτι.Η Ναταλια θα με περιμένει είπε άλλωστε.Μην περιμένει πολύ.

Βγαίνω από το γραφείο αλλά μετά θυμάμαι ότι ξέχασα το κινητό έτσι γυρνάω.Με το που το παίρνω στο χέρι όμως εντελώς τυχαία χτύπησε.

Όταν κοιτάω ότι είναι το σταθερό του σπιτιού τρόμαξα.Γιατί ποτέ δεν με παίρνουν από το σπίτι.

«Ναι;»λεω και το βάζω στο αυτί.
«Εγώ είμαι»ακούγεται ο Πέτρος.
«Έλα Πέτρο.Εσυ είσαι;Τρόμαξα.Νόμιζα κάτι έγινε.Τελείωσα.Μπορείς να έρθεις να με πάρεις;»τον ρωταω.

Αλλά σιωπή.
Δεν μίλησε.

«Πέτρο;Όλα καλά;»ρωταω.

Αργεί λιγάκι.Αλλά απανταει.

«Έγινε ένα ατύχημα έξω από το σπίτι πριν από καμία ώρα»λεει.
Ορίστε μας;
«Τι λες Πέτρο;»
«Ένα αυτοκίνητο επεσε πάνω στην δεσποινίς Ναταλια»

ΤΙ;

Αυτοκίνητο;
Στην Ναταλια;

«Μου κανείς πλάκα τώρα έτσι;»λεω αλλά το χέρι μου άρχισε να τρέμει.
«Και...και στην Ισμηνη»διστάζει να συμπληρώσει.

ΤΙΙΙ;

Τι...τι...τι συμβαίνει;

«Είναι στο νοσοκομείο τώρα.Ήρθε το ασθενοφόρο και...»αλλά μετά δεν άκουσα αλλά.
Το κινητό έπεσε κάτω.

Αυτοκίνητο;
Στην Ναταλια και στην Ισμήνη;

Και δεν ήταν η στιγμή αλλά σκέφτηκα το χειρότερο.
Ότι κάτι έπαθε η μια.Ή και οι δυο.
Ότι όλο αυτό είναι η τιμωρία μου.
Ότι εγώ πάτησα κάποιον τότε με το αυτοκίνητο και τώρα κάποιος άλλος πάτησε δυο κορίτσια που νοιάζομαι πολύ.
Ότι όλο αυτό είναι κάρμα.
Ότι αυτή είναι η μοίρα μου.

Ότι ίσως για ένα δευτερόλεπτο σκέφτηκα ότι μπορεί όλα να πάνε καλά και να είμαι καλά και να νιώσω πάλι γεμάτος και χαρούμενος κάποια στιγμή αλλά κάποιος γέλασε με αυτό.
Και έκανε αυτό που έκανε.