Κάπου Ανάμεσα (#4 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

33.Ορφεας

Όταν μπαίνω μέσα στο δωμάτιο χαίρομαι που δεν είναι κανείς να τακτοποιεί κάτι εδώ μέσα.
Όπως πάντα δηλαδή.

Μπαίνω μέσα στο μπάνιο και ρίχνω νερό στο πρόσωπο μου.

Την άφησα εκεί,βασικά τους άφησα εκεί και έφυγα.
Χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν.
Απλά έφυγα.

Δεν...δεν το πιστεύω ότι το έκανα αυτό.

Την φίλησα.
Εγώ την φίλησα.
Εγώ φίλησα την Ναταλια.

Ο Θεέ μου αυτό είναι τόσο λάθος.

Γιατί;Γιατί να το κάνω αυτό;
Γιατί;

Μα τι ρωταω.
Γιατί είμαι ηλίθιος!
Γιατί χάνω λάδια!

«Δεν είχα ποτέ σχέση στην ζωή μου.Ορφέα;Δεν έχω καν φιληθεί ποτέ!Τα χείλη μου δεν έχουν αγγίξει ποτέ αλλά χείλη!Μα ποτέ.Αν λυπάμαι;Φυσικά και λυπάμαι.!»

Και απλά την φίλησα.
Δεν την άφησα καν να τελειώσει.

Ορφέα είσαι μαλακας.
Τέλος.
Σου είπε δεν έχει ξανά φιλήσει κανέναν και εσυ απλά την φιλησες;
Ποσό λογικό είναι αυτό;

Πως το έκανα αυτό;
Γιατί το έκανα αυτό;

Δεν...δεν το σκέφτηκα.

Είναι βλακεία αυτό που θα πω αλλά ένιωσα λες και μου ζήταγε να την φιλήσω κατά κάποιο τρόπο.
Δεν το είπε τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα.
Προφανώς.
Αλλά έτσι ένιωσα.

Ο Θεέ μου.
Τι έκανα;

Και την άφησα και έφυγα έτσι.
Το έκανα και χειρότερο.

Αλλά δεν είναι ότι μπορώ να την αποφύγω για πάντα.
Εννοώ είναι εδώ.Μένει εδώ ακόμα.
Θα την δω.

                                              ***

Πέρναγα στον διάδρομο για να πάω στον γυμναστήριο να κανω λίγο να ξεχαστώ όταν άκουσα τσιρίδα.
Μια αρκετά δυνατή τσιρίδα.

Τρόμαξα.
Πραγματικά τρόμαξα.
Και επειδή ήμουν έξω από την βιβλιοθήκη μόνο μια μου ήρθε στο μυαλό που μπορεί να έχει τέτοια τσιρίδα.

Ανοίγω την πόρτα και τρέχω μεσα όταν την βλέπω στο κέντρο του δωματίου με το κινητό στο χέρι.
Ασπρη.Χλωμή.

Πλησίασα.
«Ισμήνη;Τι έγινε;Τι έπαθες;»ρωταω.
Εκείνη δεν φαίνεται να με άκουσε.
Γιατί ακόμα κοίταζε το τηλέφωνο με ανοιχτό το στομα.