Loki²'nin Kızı

tüm evrenlerdeki en iyi

Öhöm, öhöm. Meraba yine ben. Gitgide okunma sayıları azalsa bile sikimde değil bana ne. Ama yine de okuyun siz. Ve bu bölüm çok özel çünkü ilk defa bölümü kuzenimle aynı anda okuyacaksınız. Ve söyleyecek başka bir şeyim yok. Yani bu kadar işte okuyabilirsiniz artık falan. Yazacağım açıklamayı sikeyim.

Keyifli okumalar<3

''Beni aşağıya itmeye mi geldin?''

Kısık sesli gülüşü kulağıma çalındığında ona doğru döndüm.

''Beni iyi tanıyorsun.''

''Babamı iyi tanıyorum.''

''Evet bir de o var. Başka bir evrende başka bir ben var ve şu an onun çocuğuyla konuşuyorum.''

''Evren sürprizlerle dolu.''

''Asgard'da yaptıkların çok etkileyiciydi.''

''Hoşuna gitmediğini düşünmüştüm.''

''Kaos her zaman hoşuma gider.''

''Ailem benim kırmızı çizgim. Kimsenin onlardan bu şekilde bahsetmesine izin vermem.''

''Söylesene Ella, neden buradasın? Bu kadar güçlüyken aileni koruyamaz mıydın?''

''Ne saçmalıyorsun sen?''

''Aileni beklediğini görebiliyorum. Ama bunlar boşuna.''

''Kes sesini!''

Hızla ayağa kalkmamla hareketimi tekrarladı.

''Kendini kandırmayı bırak Ella! Ailenden çok daha güçlüyken seni buraya göndermeleri çok saçma. Belki de çoktan öl-''

''Sana kes sesini dedim! Babam bana söz verdi ve gelecek.''

''Fesatlık tanrısından sözünü tutmasını beklemek aptallık.''

''İşte anlamadığın şey bu. O sadece bir tanrı değil. O benim babam. Sen bu kelimenin karşılığını bilmiyorsun ve bunun için seni suçlamıyorum. İster aptallık ister yalan de. Benim babam bana söz verdi ve benim babam sözlerini tutar.''

Yüzünde afallamış bir ifade belirirken ona arkamı döndüm ve içeri doğru yürüdüm. Pietro'dan sonra büyü yapmak beni çok zorladığı için odama yürüyerek çıktım. Neyse ki herkes bir şeylerle uğraştığı için beni fark etmemişlerdi.

Nefes almakta zorlanırken yavaşça yatağıma oturdum. Güneş doğana kadar kendime izin verdim. Bir damla gözyaşımın yanağımda süzülmesiyle kendimi tutmayı bıraktım ve hıçkırarak ağlamaya başladım. Onları kaybedemezdim, onlar olmadan var olamazdım.

Pietro'yu dirilttiğim gün bayıldığımda duyduklarım aklıma gelirken hıçkırıklarım arttı. Sesim duyulmasın diye yastığımı yüzüme bastırırken ağlamaya devam ettim. Aklımda aynı soruyla gün doğana dek ağladım.

Değiştirdiğim için yaşayacağım gelecek neydi?

...

Gökyüzü alacaya boyanmaya başladığında kendimi toparladım ve duşa girdim. Duştan sonra bornozumla camın kenarındaki koltuğa oturdum. Bir süre dışarıyı izledikten sonra güneş yavaşça bana dokunmaya başlamıştı.

Babam her gün doğumunun yeni bir başlangıç olduğunu söylerdi. Güneş yeniden üstüme doğduğunda öncesindeki tüm kötü şeyleri unutur ya da unutmuş gibi yapardım.

Ne kadar zor olursa olsun güneş babam yanımdayken üstüme doğana dek dayanmak zorundaydım.

Koltuktan kalktım ve normal bir şekilde hazırlanmaya başladım. Bir süre büyü kullanmamak beni rahatlatacaktı. Üstümü giyindikten sonra saçlarımı kurutmadan salık bıraktım ve aşağı indim.