Güzel düşlerim vardı benim ışıklı hayallerim
Heveslerim vardı, yarınlara olan büyük inancım
Gözlerimin içi gülerdi bir zamanlar
Sonsuz umutlarım...
Önce kabuslarım başladı
Sonra söndü ışıklarım
Gülüşlerim kayboldu ansızın
Ne hevesim kaldı ne inancım
Karanlık bir labirent gibi hayat
Yönümü bulmaya çalıştıkça kayboluyorum
Her gördüğüm ışığı çıkış zannedip bir kez daha içine dalıyorum
Düşe kalka yürüyorum da her düşüşümde en çok yarayı ben alıyorum
Tekrar güler mi yüzüm?
Kabuk bağlar mı yaralarım?
Açar mı çiçekler düşlerimde?
Benim için de doğar mı güneş?
Oysa bu hayatın bana çok borcu var
Ben sadece mutluluğu istiyorum
