Tam ortasındayım şimdi acının, hüznün, ayrılığın
Senin aydınlığına muhtaç şu zifiri karanlığım
Söyle nasıl geçer bu sancı? Söyle nasıl sustururum içimdeki bu feryatları?
Uzun zaman oldu geçer sandım
Geçen yalnızca zamanmış
Yıkıldı üzerime yalnızlık
Ben o enkazın altında kaldım
Çare sen, çaresizliğim sen
Insan nefes alırken ölebilirmiş meğer
Bir sonbahar akşamı yazıyorum tüm bu satırları sana
Istanbuldayım, karşımda Galata
Benimde sararıp soldu artık umutlarım, döküldü yapraklarım
Tüm olmazlara içiyorum
Tüm ihtimalleri yakıyorum sigaramla
Bir ihtimalken güzeldik
Artık ihtimal bile değiliz
