De Tweeling van Vystara

Hoofdstuk 3: Turbulente Tienerjaren; Verraad en Macht

Bart ontwikkelde door al deze jeugdtrauma dissociatieve identiteitsstoornis waarbij de eerste symptomen zich uiteindelijk begonnen te tonen op school, waar Bart zich in vlagen agressief opstelde tegen zijn rivalen waardoor gevechten uitbraken, en Bart ze in elkaar sloeg, en in genoeg momenten was ook het tegenovergestelde resultaat gebeurd. Van de sociale hem die graag vrienden maakte was in deze periode weinig van over. Hij had een grote drang ontwikkeld waar hij sterker en machtiger wilde worden. Zijn ouders, echter, probeerden alles in hun macht te doen om Bart tegen te houden om achter deze motivaties aan te gaan. Ze waren erg beschermend over hem en maakten zich vaak zorgen. Jitka had ook het idee dat deze wil voor kracht kwam door de trauma van oorlogstijd, maar Bart zelf weigerde deze reden te aanvaarden. De ouders probeerden dit gevoel zoveel mogelijk te onderdrukken bij Bart, Jitka op een meer zorgzame manier en Cvetan meer op een strenge, maar Bart was niet vergeten hoe hij op jonge leeftijd de basistechnieken van het zwaardvechten had geleerd, en hij eiste meer van zijn vader. Maar tevergeefs, want Cvetan weigerde hem meer te leren. Bart was woedend hierover. Hij voelde zich bekneld en weigerde een lot te aanvaarden als nog een arme Vystariaanse man die in de visserij zou werken.

Bart liet het daar dus ook niet bij, en zocht naar andere manieren om sterker te worden of meer kennis op te doen met wat hij kon doen. Hij kwam erachter dat jonge soldaten die in Holar getraind werden doorgevoerd werden naar de hoofdstad via de haven van Brefohr om daar het leger in te stappen. Bart's plan volgde snel, en op een zekere nacht liet hij slechts een brief over aan zijn ouders met een uitleg waarom hij vertrok, en ging hij aan boord bij een schip die koers nam naar de hoofdstad.

De belofte om uiteindelijk zijn zus weer uit het gekkenhuis op te kunnen halen was vervaagd en vergeten als een stoffig stuk oud speelgoed op een zolderkamer. Door de opkomst van woede van jaren onrecht in zijn leven voelde Bart alles behalve wilskracht om de zus die hem zoveel leed had aangedaan weer te zien hoe ze in zijn mening geen recht op had: op vrije voeten. Ook zijn ouders leken überhaupt weinig te willen praten over het bestaan van Diana. Ze schaamden zich kapot. En dus concludeerde Bart voor zichzelf dat het beter was haar in haar geheel proberen te vergeten. Ze was dood in zijn ogen, of nog beter; ze had nooit bestaan.

Eenmaal in Oud Falmar aangekomen wordt Bart aangenomen voor het leger door Meindert, en traint hij al snel genoeg als zijn persoonlijke leerling. Ze bouwen uiteindelijk een zodanig goede band op dat ze elkaar als broers beschouwen, en in de tussentijd groeit Bart binnen enkele maanden tijd van een slappe tiener naar een sterke jongeman in het leger. Het gaat beter met hem, mentaal en fysiek. Zo lijkt het in ieder geval wel, want nu heeft hij eindelijk iemand die als een goed voorbeeldfiguur voor hem kon fungeren. Zijn motivatie om sterker te worden wordt gevoed door het leger, en sterker wordt hij ook zeker. Hij voelt zich met de dag zelfverzekerder in zichzelf, zijn vaardigheden, en zijn lichaam. Deze drijfveer van continue motivatie in zichzelf helpt ook met feit dat hij zo snel een opkomst maakt in het leger.

Na een slag tegen Kanta Tribo nodigt Meindert hem uit een drankje te doen bij een kroeg. Dit gaat helemaal de verkeerde kant op wanneer Bart een erg lage alcohol tolerantie lijkt te hebben en met Iris begint te flirten. Door zijn acties slaat Meindert hem bewusteloos.

De volgende dag sluit Bart zich smekend aan bij een missie van Meindert om een roversbende vlak buiten de stad uit te schakelen. Wanneer hij en Meindert de laatste overlevenden zijn van de groep in het gevecht tegen de rovers bij wat ruïnes, lijkt de knop in Bart's hoofd opeens totaal om te slaan en draait hij door. Wat hij jaren later pas zou begrijpen was hoe zijn brein terugging in de tijd naar de invasie van Brefohr, geleid door Meindert. Door deze vergelijking gaat het helemaal mis. Hij gooit Meindert voor de roversbende, hopend dat hij vermoord wordt, met een gespeelde motivatie dat hij dan kan promoveren tot generaal en zijn titel af kan pakken. Dit is de eerste keer dat Bart volledig lijkt te switchen naar wat hij dan nog niet door heeft dat het zijn eerste alter is; Peršy. Na deze actie bedenkt Bart in alle paniek samen met zijn vriend Maan een plan om te zorgen dat hij alsnog ongestraft hiermee weg kan komen. Hij stuurt een gespeelde aanslag aan naar Cemal, waarin Bart hem zo te zeggen redt. Zo wint hij het vertrouwen van Cemal, en krijgt hij de titel leider van Fort Forland aangewezen.