De Tweeling van Vystara

Hoofdstuk 7: De Dochter, de Zus, de Vriendin

Wie hij niet dacht te zien bij zijn welkomstcomité, was Diana.

Bart was doodop. De afgelopen tijden waren alles behalve zachtaardig en medelevend voor hem geweest. Hij was vermoeid, had bijna een zonnesteek opgelopen op het eiland en vreesde nog steeds van geheugenverlies te lijden. Toen hij zijn zus zag staan bij de ontvangst van zijn kingdom, dacht hij dat hij droomde, misschien wel hallucineerde, maar ze was het echt.

Diana had geruchten gehoord over een verrader van Jenava die gekroond zou zijn tot chief van Kanta Tribo. Toen ze het voor het eerst hoorde moest ze lachen. Een Jenavaan als leider van Kanta? Het moest niet gekker worden. Pas toen ze de naam oppikte van deze chief en zijn verhaal aanhoorde in Oud Falmar, van de man met de rode ogen, kon Diana het niet langer ontkennen; het was hem. Het kon niet anders. Maar toch... hoe, in vredesnaam? Bart? Haar broertje, Bart? Dezelfde jongen, nog helende van difterie die doodsbang was tijdens de burgeroorlog die haar beloofde terug te komen halen? Die Bart? Ze moest het met haar eigen ogen zien, en ook al had Diana haarzelf jaren voorgelogen tijdens het rondtrekken door Jenava dat ze op zoek was naar haar broer, was het dan nu eindelijk zo ver. Ze trok naar Kanta Tribo, uiteindelijk via Roemas, en riskeerde haar leven toen ze de Kaya muur overstak.

Eenmaal daar trof ze geen 'chief Bart' aan, maar een lege troon. Hij was vermist, zo ging het verhaal, al dagenlang. Ene hertog Jelt had het met tegenzin 'tijdelijk' overgenomen, en de Ragftagar waarvan ze zoveel had gehoord hield zich nog stil in de bossen rond Kanta Vana. Diana besloot daarmee te wachten op haar broer, alweer, maar deze keer niet om gered te worden, maar verlost. Verlost van vragen zonder antwoorden, want Eleios nog aan toe wat was er wel allemaal niet gebeurd.

Toen ze hem dan eindelijk te pakken kreeg met zijn thuiskomst, was er geen sprake van een ontroerende hereniging die je in boeken tegen zou komen, hoe tragisch een gescheiden tweeling door oorlog ook wel niet klonk. Hun gesprek was in geheim, en zelfs daar ging het niet te veel de diepte in. Bart en Diana waren vreemdelingen van elkaar met toch een nare geschiedenis, en al hadden ze zoveel vragen naar elkaar, het ging amper dieper dan een 'je bent dus beter?' 'Klopt.', 'Je bent dus tegen Jenava?' 'Klopt.' Interessant was het amper, maar pijnlijk was het zeker.

Ze lieten het erbij. Diana mocht verblijven in Kanta Tribo, maar ze zou niet voorgetrokken worden. Integendeel, want Bart wilde haar geheim houden, al helemaal voor Ray en Mady. Diana kreeg als functie scout en spion, en bleef zo doen wat ze al zolang had gedaan; rondtrekken, onder de radar blijven, en informatie opdoen. Eerst deed ze dat in Jenava, nu vanwege Jenava.

In de tussentijd sloot Bart een deal met Ragftagar. Hij zou leider worden van Kanta Vana, en hij mocht Datryox hebben, maar verder dan dat zou hij zich veel minder bemoeien met Bart als chief. Hij droog ook Datryox te vermoorden en de krachtboom in Vana af te zwakken met de magische spreuk die hij nog van Gritzgore had gekregen. Kanta zou van hem zijn, en daarmee klaar. Bart was het zat. Hij wilde eindelijk onafhankelijk zijn.

De eerstvolgende slag tegen Jenava op de Kayastrook was dan ook als een klap in het gezicht voor Bart. Het was hem voorbijgegaan hoe vermoeid hij was van de voorgaande maanden aan ellende en chaos met hem en zijn rijk. Nu, ook nog zonder Ragftagar aan zijn zijde in deze veldslag, werd het bijna fataal voor Bart. Hij belandde in het ziekenhuis, en ontmoette daar een verpleegkundige genaamd Suzie. Beschaamd als hij was door de strijd wilde Bart voor een tijd niets liever dan het ziekenhuis verlaten om weer zijn land te regeren, maar dat werd hem door deze zuster tegengehouden. Toen hij het dan eindelijk opgaf en meewerkte met zijn behandeling, was er nu ruimte om een band op te bouwen tussen de twee, en dat gebeurde dan ook. De twee leken erg geïnteresseerd in elkaar, en ook al was Bart's hoofd meer dan regelmatig gevuld met zorgen, even bij haar leken ze weg.

Toen hij uit het ziekenhuis ontslagen was, was het weer zijn beurt. Kanta moest weer sterker worden, hij moest weer sterker worden, maar de draad weer oppakken leek moeilijker dan gedacht. Hij stond er nu alleen voor; amper bondgenoten, hijzelf die nu weer instabieler en kwetsbaarder aanvoelde, een Mady en Ray waar hij om gaf, evenals een Suzie die hem interesseerde, en een Diana.

Een Diana, waarvan hij vreesde dat haar identiteit en relatie tot hem uiteindelijk onthult zou worden. Bart wist ook wel dat op een dag dit zou gebeuren, maar zolang die dag niet 'vandaag' zou zijn in zijn hoofd, moest hij verder...