De Tweeling van Vystara

Hoofdstuk 4: Maniakken aan de Top

Als leider lijkt Bart een compleet ander persoon dan de soldaat die hij was. Hij ontwikkelt een groot drankprobleem, begint bekend te staan om zijn vele martelingen van de gevangenen daar, en krijgt een beruchte reputatie. De band die Meindert en Bart hadden, is compleet weggevaagd nu. Zijn identiteitsstoornis heeft hier een immens hoogtepunt waarin Bart constant en dan ook langdurig switcht naar Peršy, en verder ervaart hij veel dissociatie in het algemeen. Hij lijkt zijn moreel en geweten volledig kwijt te zijn geraakt. Cemal maakt hier daarentegen erg gebruik van; in zijn ogen hoorde de leider van de zwaarste gevangenis van heel Myrdia ook geen rustige en vredelievende man te zijn. Een maniak aan de top, een bruut en onvoorspelbare barbaar die gevreesd zou worden is iets waar hij naar zocht, en Bart die deze rol kon vervullen was iets waar Cemal alleen maar profijt aan had. Tenminste... dat hoopte hij maar. Cemal begon met de tijd steeds meer in te zien dat er wel degelijk wat mis was met Bart op mentaal gebied, wat veel verder en dieper ging dan gewoon een wrede man die niet bang was voor bloed aan zijn handen. Zonder dat Bart er vanaf wist liet Cemal doktoren een prognose van Bart opstellen, en hier kwam uit dat Bart leed van een soort persoonlijkheidsstoornis. Cemal liet ook dit echter niet aan Bart zelf weten en hield deze informatie voor zich tot hij dit uiteindelijk veel later tegen hem zou gebruiken als chief om hem proberen te manipuleren.

Twee personen die deze losgeslagen Bart hebben meegemaakt zijn Silvesto en Dyla. Beide van hen hebben Bart's martelingen moeten doorstaan totdat ze eindelijk uit Fort Forland vrijkwamen. De dertienjarige Dyla kwam er vast te zitten nadat Cemal erachter kwam dat ze banden had met Entropia en Elementos. In een vlaag van woede had hij tegen Bart gezegd dat hij alles met haar mocht doen wat hij maar wilde, en deze woorden nam hij dan ook serieus.

Toch... op sommige momenten leek Bart te zijn wie hij ooit was. Op sobere dagen waar hij als hemzelf eindelijk niet een keer dronken was, of op missies waar hij door Cemal was gevraagd mee te gaan. Eén van deze missies was in Vystara, waar Dennis tegen Cemal had gezegd dat er een schat lag die hij met zijn eigen ogen moest zien. Op dag twee van de zoektocht kwamen ze Meindert tegen die zich aansloot bij de groep, en toen troffen ze het gekkenhuis aan. Bart herinnerde zich opeens Diana weer, en was doodnerveus, maar liet er niks van merken, en deed of als hij er nog nooit was geweest en amper van wat gehoord. De groep trad het gebouw binnen om het slechts verlaten te kunnen aanzien. Er was niemand meer. Cemal vertelde over Leaux, wie hij was, dat hij hem mee had meegenomen maar hem uiteindelijk weer verloor. Meindert vroeg zich hardop af of Leaux niet terug had kunnen gaan naar de plek waar ze hem gevonden hadden. Maar Cemal herinnerde zich toen de geheime doorgang naar de ondergrondse grot onder het gekkenhuis en Bart en Meindert volgde hem. Na een korte tijd daar rond te lopen vindt Cemal een kist met daarin het hart van Leaux. Hij is dood. Betere conclusie; vermoord. Bart stond versteld. Had zij dit gedaan? Kon ze het geweest zijn? Tot hoever zijn herinneringen gingen wel in ieder geval... in zijn staat van pure verbijstering probeerde Bart Cemal te kalmeren met de realisatie van zijn broers dood, maar Cemal draaide door. Meindert moest uiteindelijk Bart meetrekken om te vluchten, vooral toen Cemal zijn empire wand trok en er helemaal op los ging.

Meindert en Bart's breinspinsels bleken beiden waar te zijn. In al die jaren had Diana niet dociel stil gezeten, wachtend op de belofte van haar broer om haar te komen halen. Haar diagnose van hysterie wat in de moderne tijd schizofrenie zou zijn geweest ontwikkelde zich verder totdat ze op negentienjarige leeftijd uiteindelijk een nieuwe, experimentele behandeling onderging, een techniek genaamd elektroshocktherapie. Het personeel van het gekkenhuis waren klaar met haar. Diana was namelijk geen gezellige patiënt, en ze kon zich agressief opstellen tegen andere patiënten, vooral als ze lastiggevallen werd met als hoofdreden dat ze een jonge vrouw was daar, merendeels omringd met veteranen die gestoord zijn geworden door oorlog. Nadat ze het zover had gekregen om bijna één van de doktoren daar dood te wurgen werd ze voor de rechter gesleept in Vystara. Ze zou de doodstraf krijgen en werd tijdelijk vastgezet op gevangeniseiland, maar eenmaal daar leek het gesticht van besluit te zijn veranderd. Na wat ge-heen en weer tussen het bestuur van Vystara, het personeel van gevangeniseiland en de doktoren van het gekkenhuis werd Diana teruggehaald en ze werd het gezicht voor de nieuwe experimentele behandeling elektroshocktherapie. Als het werkte zou dit revolutionair kunnen zijn voor gevangenen en gestoorden, want het gesticht en ook gevangeniseiland waren beiden overvol en er moest spoedig een oplossing komen. Diana werd de dag ervoor terug in de isoleercel van het gekkenhuis gegooid. Ze wist dat er iets met haar zou gaan gebeuren, iets anders dan de doodstraf, maar met hoe de 'behandelingen' en 'verzorging' was in het gekkenhuis, kon ze alleen maar vrezen voor wat haar te wachten stond...

Of het nou puur geluk was of dat er een werkelijke wetenschappelijke verklaring voor was boeide haar niet, maar de behandeling had gewerkt. Diana had het overleefd. Erg verzwakt, dat zeker, maar met de dagen hadden de doktoren het afgewacht of ze het uiteindelijk zou overleven, en hoe ze er mentaal aan toe zou zijn. Uiteindelijk bleek de meest gunstige -of tenminste, dat dachten ze- uitkomst waar; Diana's hallucinaties en waanideeën waren er niet meer. Ze was helder van geest. Maar de woede en jaren onrecht waren haar niet vergaan, en nu ze niet meer geteisterd werd door stemmen en beelden die er niet waren, had ze ruimte voor een volledig nieuw tijdverdrijf; wraak.

Ze pleitte voor bevrijding naar de doktoren van het gekkenhuis, maar deze kreeg ze niet. Ondanks de afwezigheid van de hallucinaties en waanideeën, vond het personeel nog steeds dat ze niet geschikt was om te leven tussen de 'normale' bevolking. De label hysterie zat nog steeds aan haar vast, maar deze keer niet omdat ze echt leed had van een stoornis, maar omdat ze een onbekwame jonge vrouw was met een mening, en twee dieprode ogen. Dit voedde haar wilskracht alleen maar meer, en zo begon ze een uitbraak te plannen. Doormiddel van tactieken en manipulatie wist ze veel patiënten aan haar kant te krijgen. Ze voelde zich dan ook boven de rest in mate van intelligentie en mentale bekwaamheid. In de tussentijd had ze ook een plattegrond bemachtigd van het gekkenhuis waar ook de geheime ontsnappingsroute via de ondergrondse tunnel op stond.

Op een nacht was het dan uiteindelijk zover; Diana zette de rel voort en de patiënten deden het werk voor haar; één en al chaos. Als een woeste golf die alles overspoelde had de kracht van krankzinnigheid overmacht op het personeel, en de omliggende dorpen kwamen al snel achter de conclusie dat er een enorme uitbraak was geweest in het gekkenhuis. Die nacht scheidde Diana zich af van de hele groep en nam ze in haar eentje de ontsnappingsroute via de tunnel. Rennend en bijna struikelend op haar blote voeten baande ze een weg naar de uitgang, maar terwijl ze even omkeek met het gevoel dat ze achtervolgd werd, botste ze tegen iemand aan.

Leaux.

Na jaren stond hij opeens voor haar neus. Blijkbaar was hij weer vermist geraakt een aantal weken nadat hij herenigd was met Cemal. Daar had hij zijn reis door heel Myrdia gestart. De twee raakte in gesprek, en alhoewel Diana ijzig rustig leek te blijven bouwde er alleen maar woede op. Cemal, de koning die haar en haar familie zoveel onrecht had aangedaan, de Burgeroorlog en alles wat daarbij kwam kijken, en hier stond dan zijn onbeschaamde broer.

Leaux was Diana's eerste stap naar wraak op Cemal. Ze had hem vermoord die nacht in de tunnel. Niet alleen dat, maar ze had zijn hart eruit gesneden en achtergelaten in een kist, en slechts een paar weken later zou Cemal deze zelf aantreffen na het zien van een verlaten en uitgestorven gekkenhuis.

Hierna was Diana's reis gestart om alles weer op te pikken van wat men een normaal leven zou noemen. Ze was voortvluchtig en dat wist ze, maar toch moest ze proberen om de draad ergens weer op te pikken. Dit begon weer bij haar ouders. Ze had hen opgezocht en daarbij ook verwacht haar broer weer te zien, maar tevergeefs, want haar ouders wezen haar de deur. Ze wilden haar niet meer zien. En haar broer bleek van huis te zijn. Ze stond er dus weer alleen voor.

Hier begon Diana's zoektocht naar haar broer, als was dit niet haar topprioriteit. Als hij werkelijk van huis was vertrokken, dan betekende dit dat hij zijn belofte om haar te komen halen had verbroken, want deze was ze zelf lang niet vergeten. Diana overleefde in haar eentje door rond te trekken door zuid Myrdia. Ze werd sterker en leerde zelf hoe ze moest overleven en werd behendig in vechten met vooral messen, haar favoriet doordat ze licht van gewicht waren, compact van formaat, en je ze kon gebruiken met man-tot-man gevechten maar ook op langere afstanden door ze te werpen.

In de tussentijd na nog meer blunders waaronder door de jaren heen roddels verspreiden, onterechte martelingen zonder toestemming waarbij ook bijna het executeren van raadgever Dennis en te laat komen voor missies, is het de druppel geworden voor Meindert. Na Dennis en Leon aan zijn zijde te krijgen is hij met een groep soldaten naar Fort Forland gegaan en heeft hij daar Bart weggedreven.