𝘫𝘶𝘴𝘵 𝘸𝘩𝘪𝘴𝘱𝘦𝘳 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘺𝘰𝘶 𝘭𝘰𝘷𝘦 𝘮𝘦 // 𝘮𝘪𝘯𝘭𝘪𝘹

28

Gözlerini beyaz duvardan çekti ve odaya göz gezdirdi Minho. Hayallere dalmıştı yine. Küçüklüğünden beri normalleşmiş psikolojik istismarın  bir sonucuydu fakat atlatmaya çalışıyordu. En azından deniyordu.

Kurgusal karakterleri, oyuncuları, şarkıcıları, fenomenleri ya da onlar gibi sahip olmadığı ve olma olasılığı düşük olan insanları hayallerine davet ederdi tek kalınca. Uzun uzun hayaller kurar 'halime şükretmeliyim' modu ile 'neden bu hayatı yaşamıyorum?' modu arasında gidip gelirdi.

Bu gün ise sınıf arkadaşı Felix'i konuk seçmişti hayal dünyasına. Felix korece anlar ama konuşamazdı pek, iletişim kurmaz ve tek kalırdı genelde. Bu yüzden Felix'i seçmişti Minho. Önceden nasıl biri olduğunu anlayamamıştı çünkü. Artık kafasında kukla gibi oynatabilirdi onu.

Fakat Felix'i seçtiği için kötü hissediyordu; yalnız kalmış birini bunun için kullanmak, böyle bir hayalde kullanmak kötü hissettirmişti. Bunlar gerçek olabilirdi çünkü.

Derin bir iç çekti ve önündeki buzları erimiş soğuk kahveyi yudumladı. Bu gün de kurduğu hayallerde boğulmuş, gerçeklikle zihni arasında sıkışmıştı.

'Daha fazla böyle devam edebilir miyim?' Diye düşünmekten kendini alıkoyamasa bile biliyordu, devam edebilirdi. Sadece gerçeklik yorucuydu ve birkaç dakikalık hayal dünyası onu aylarca bir kurgunun içindeymiş hissettirdiğinden her şekilde daha güzel geliyordu. Çünkü dünyayı kendi şekillendirebiliyordu.

Tekrardan iç çekti. Bu seferki hayali kötüydü, yine de başka bir hayata sahip olması onu dinlendirmişti. Her zaman olduğu gibi.

-
Heyo!!! Selam olaun hepinize öncelikle. 190 güne yakındır bölüm atmıyormuşum... beni takip edenler belki görmüştür ki çoğunuz takip etmiyor sanırım o yüzden söyleyeyim ki temmuzdan beri iyi hissetmiyorum kendimi pek. Yazacak ne hevesim var ne de ilhamım.

Yazmak benim için nit nevi günlük tutmak ama yapamıyorum bir süredir gerçekten. Bu yüzden bu final için çok beklediniz biliyorum. Özür dilerim hepinizden. Ve eminim finalden de memnun kalmayacaksınız ama en başından beni tamamen hissettiğim duyguları, bazen zorbalıkları bazen de kendime yaptığım zorbalığı anlattığım bir ficti. İlk zamanlar Felixi ben minhoyı bazı arkadaşlarım yerine koymuştum fakat fark ettim ki nir zaman sonra ikisi de ben olmuşum

Yani düşüncelerimin iki tarafını, iç savaşımı okumuş oldunuz nir nevi. Bu yüzden fici bitirilen önceki planlarıma sadık kalmak yerine bölüm atmadığım zamanı gözden geçirmek istedim. En yakın arkadaşım, ailem dediğim kişinin bana yaptığı çirkin şeyler ve neredeyse tamamen değişmem ile ficin sonu bu hale geldi aslında.

Bu durum benim çok uzun süredir yaşadığım bir şey, ayakta uyumak gibi bir nevi. Anlayabildiğimiz söylenemez giderek kötüleşiyor artık sadeve hayal etmekten çıktı gerçekten yaşıyormuş gibi davranmaya başladım. Tek başıma olduğumda özellikşe konuşuyorum, öyşe haraket ediyorum fakat tamamen hayalimdeki o durumda yapıyorum bunları. İstemsizce. Bu yüzden fic tamamen iç dünyamdan oluşmuşken asıl dünyamın -bu durumda minhonun dünyasının- ne oldupunu görün istedim.

Aslında o da birçoğumuz gibi ailesi tarafından göz ardı edilen, yalnız bir genç ve büyüdüğü zaman bu göz ardı edilmenin sonucu olarak kendime bir hayal dünyası kuruyor. Birçoğumuz gibi. Önemli olan hayatı değildi, ne hissettiklerinde bu ficte. Eğer kurgusal bir şey olsaydı hayatına da yer verirdim fakat böyle kalsın şstedim.

Hepinize okuduğunuz içinde teşekkür ederim, bu fic boyu beni yalnız bırakmadığınız ve keyifle okuduğunuz için minnettarım. Başka dizlerimde görüşmek dileği ile 💗