𝘫𝘶𝘴𝘵 𝘸𝘩𝘪𝘴𝘱𝘦𝘳 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘺𝘰𝘶 𝘭𝘰𝘷𝘦 𝘮𝘦 // 𝘮𝘪𝘯𝘭𝘪𝘹

22

My baby: olmak istediğim gibi görünmeye çalışmak yorucu olmaya başladı.

My baby: ciddiyim... Olduğum gibi değilim, insanlar alıştıkça açılan biriyim sanıyor. Hyung her saniye yaptığım her şeyi sorgulamaktan yoruldum. Ben gerçekten ne yapmam gerektiğini bilmiyorum artık.

My baby: kendi başıma olmadığım her saniye kendimi utandırıyormuş gibi hissediyorum. Kusmak istiyorum. Her şey beni tedirgin etmeye başladı, her şey beni çok korkutuyor.

My baby: kaygı bir karadelik, benim için önemsiz olan, göz ardı ettiğim yıldızların oluşturduğu bir karadelik. İçine çekiyor beni, yıldızların sivri köşeleri her yerime batıyor. Acıtıyor canımı. Ciğerlerimi sıkıyor karanlığın darlığı.

My baby: ölmek nasıl bir his bilmiyorum, ama ölsem böyle hissederdim belki de. Bilmiyorum, sence?

My baby: midem bulanıyor ve başım dönüyor, gerçeklikten uzaklaşıyorum yavaş yavaş. Gözlerimin kaydığını hissediyorum bazen, düşüncelere dalıyorum ve yok oluyorum.

My baby: nefes almak giderek zorlaşıyor, yoruldum ve daha fazla yukarı çıkamıyorum. Neden elimi tutmuyorsun?

My baby: haftalardır seni görmüyorum, beni merak bile mi etmiyorsun? Seni rahatsız etmek istemiyorum. Ama sen de beni istemiyormuşsun gibi davranıyorsun hyung.

My baby: yardım et. Daha önce yardım ihtiyacın olduğunda söyle demiştin hyung. Yardım et lütfen. Kaygıda boğulmak üzereyim, gerçekten dile getirmekte zorlandığım şeyler var ve artık dayanmak çok zor.

My baby: her seferinde böyle diyorum hyung, ama son verecek cesaretim yok. Bazen durup düşünüyorum ve diyorum ki 'problemlerin gerçek değil sadece abartıp duruyorsun. Kendine gel Felix aptalca düşünüyorsun ailene söylesen Emin'im senden utanacaklardır.'

My baby: ailemin benden utanması için düşünmeme gerek yok ama, onlar yaptığım her şeyde utanıyorlar benden. Çünkü utanılacak biriyim. Annem beni doğurduğuna pişman değildir umarım.

*iletildi*