-AKSA LEWİS TARAFINDAN-
10 Yıl Önce...
Kapı eşiğinin önüne çökmüştüm, sarıya yakın saçlarımın diplerinden koparmak istercesine çekiştiriyordum. Her yer kapkaranlıktı ve tiz hıçkırıklarım boş evin içinde yankılanıyordu.
"Baba..." Sayıklamalarım durmuyordu.
Pislik adam, beni tehdit etmişti.
O gördüğüm en pislik adamdı.
"Beni bırakma..."
"Öldün mü yoksa?"
Başımı dizlerimden kaldırmaya korkuyordum çünkü eğer kaldırırsam karanlığı görecektim, biliyordum. Kaldırırsam kendi karanlığımda boğulacaktım.
10 dakika önce, hiç istemediğim şeyler öğrenmiştim.
Çaresizliği iliklerime kadar hissediyordum.
10 yaşında bir kız, babasının okşaması gerektiği saçları çekiştiriyordu koparmak istercesine.
"Yemin ederim kimseye söylemeyeceğim... Çıkarın beni burdan. Yalvarırım."
Küçük kalbim, yerinden çıkmak istercesine atıyordu.
Ben karanlıkta kaldığımda sadece masal dinlerdim. Ama şimdi karanlıkta duymak istemediğim fısıltıları dinliyordum.
"Baban sana artık masal anlatmayacak Aksa." diyordu bir fısıltı.
"Baban artık elini tutmayacak Aksa." diyordu bir fısıltı daha.
"Bundan sonra baba yok Aksa." diyordu Şeytan.
"Aksa, Aksa, Aksa. Yeter!" Ellerim saçlarımı çekiştirirken bileklerimi kulağıma da bastırmıştım duymamak için.
Ancak sesler sanki beynimin en içine yerleşmişti.
Kapıyı açıp çıkabilirdim ancak ben o evde, karanlığımla birlikte hapsolmuştum.
-MİLA TARAFINDAN-
Günümüz...
Herkes çok stresliydi.
Eve tehlikeyi atlatarak gelmiştik ancak bağrışmalar durmuyordu.
"Aptal mısın sen Ayça!" diyordu Eren. Ayça'nın gözleri dolu doluydu ve bir şey demiyordu.
Aksa koltuğa oturmuştu ve dirseğini dizlerine dayamıştı. Elleri de yüzündeydi.
"Ben..." dedi Ayça ancak devam etmedi.
"Ne sen? Sen canımızı riske atacak kadar aptalsın!" Eren sakinleşmek bilmiyordu.
"Ben Batu çağırınca bir şey diyecek sandım. Özür dilerim." dedi Ayça. Sesi çok soluk çıkıyordu.
Batu'nun, Ceci Mafya sahibi hedefimizin kardeşi olduğunu öğrenmiştik. Onun dışında elimizde hiç bir şey yoktu.
"Kesin öyledir Ayça." diye mırıldandı Rana. Duvara yaslanmıştı ve kollarını bağlamıştı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ajan Carmilla
ActionGözlerim açıktı ama ruhsuz gibi tavana bakıyordum, bakışlarımı hemşireye çeviremiyordum. "Sorun ne?" Babamın sesi duyulduğunda zorlukla bakışlarımı ona çevirdim. "Kızınız duyguları pek hissetmiyor, hiç heyecanı yok ve gözlerini bile kırpmıyor." "Kız...
