samotność nie przemija [ranpoe] la solitude ne š'en va pas

la solitude ne laisse personne

Nagle opustoszałe ulice, spokój, który miał trwać wiecznie, który trwałby nawet do końca świata.

Wypełniająca powietrze duchota, zimne piekło na ziemi, odbierające powietrze z płuc ludzi. Pusty wzrok, otwartych oczu, skierowany w niebo pozbawione gwiazd, opuszczone również przez księżyc; pomimo że każde z nich na dawno już poprzysięgło pozostać tam na wieki. Noc niespełniania obietnic, łamania wszelkich przyrzeczeń i wartości podstawowych, niepodważalnych, noc bezczeszczenia założeń Platona, idee tej nocy miały zostać martwe, byty fizyczne natomiast; cieszyły się swoją niezmiennością i nieprzemijalnością. Dobro nie stało teraz na szczycie hierarchii idei zmysłowych, zajęło je piękno, które miało znajdować się nawet w prawdzie; dlatego sztuka wszelaka miała być idealna, boleśnie piękna.

Krajobraz tej nocy był wyjątkowo niecodzienny, a leżący, w eleganckim odzieniu mężczyzna, był jego punktem kulminacyjnym, tajemniczym, niewytłumaczalnym, stanowiącym pewną zagadkę podobną do tych z opowieści kryminalnych; jednak pozostać zauważonym miał jedynie dla osób, którym było to przeznaczone, na tyle spostrzegawczych i dociekliwych, nieobojętnych na cierpienie innych. Ranpo miał być jedną z tych wyróżnionych osób; która nie wchodziła w definicję ogólnych pojęć idei, które teraz jednak miały być bytami fizycznymi; do których ten już się zaliczał.

Inspiracja wyjść mogła od wielu osób, niezliczonej ilości autorów, czy momentów z obojętnego innym, życia codziennego; a jednak wyszła od Allana, który teraz znajdował się w niewiadomym dla nikogo, nawet niego samego, położeniu.

Strach, który zajął całą świadomość nie pozostawiając miejsca na inne odczucia, czy ciepło, to niedające się pominąć przerażenie kryjące się w dużej ilości łez smutku; samotność jaka miała go czekać, która przeznaczona była do towarzyszenia przy śmierci; ostatniej kochance życia.

Ciepłe objęcie, świadczące o porzuceniu przez samotność; wykluczając ją, uspokajając oddalony myślami umysł cierpiącego. Sen.
Jedyne logiczne wyjaśnienie dziwnych, ekscentrycznych, niedających się wyjaśnić inaczej, omamów.

Wzajemny podziw nad swoimi pracami, spełnienie wywoływane szczęściem drugiego, spokój i stabilność; wszystko brutalnie uwięzione w jednej definicji, której nikt nie chciał wymawiać na głos, dla oceny przez świat, którą każdy wolał zachować dla siebie w obawie przed jej odebraniem.

Godzina widm północnej wybiła w świadomości, brak szczęścia miał być dowodem najwyższej świadomości, pozostałej leżącemu, pozbawionemu, w głębi duszy zbawionemu; czy przez życie czy przez śmierć, pragnąć już jedynie poczuć niejednolicie znaczącego szczęścia. Duch jego bezwładnie tkwił tam rozpięty, wpatrzony w toń zatoki mętną; bezsłowny, martwy, bólem zdjęty.
Definicja dla niego ograniczając się do zaledwie dwóch głuchych dla świata słów; oraz tego co ze sobą, nieoderwanie, niosły.

W definicji szczęścia znajdowały się pojęcia dla innych jednoznaczne z osiągnięciem najwyżej cenionych społecznie dóbr i przymiotów, trwałego zadowolenia z życia, chęć jego bezinteresownego kontynuowania, połączonego z dziwną pogodą ducha i niezmiennym optymizmem; poznawczej oceny własnego życia jako udanego, wartościowego i sensownego, czy pomyślnego bilansu wszystkich doświadczeń życiowych. Całe te zdania i długie określenia wyrazowe zmienić można było w jedno nazwisko, wypełniające mu cały wszechświat, zastępujące nawet brakujące gwiazdy na niebie; nadające jemu życiu i pracy sens, znaczenie.

dōmo arigatō gozaimasu

Nie był samotny, nie był porzucony; miał przy sobie kogoś będącego w stanie naprawić wszelkie niedoskonałości świata, które przy nim nie odważyły się istnieć.

// znowu zapożyczyłam kilka wersów od Allana (niepodkreślone i z kursywą; z "Kruka"), wybaczcie ale podobają mi się jego wiersze pomimo że tłumaczenie brzmi inaczej z różnymi tłumaczami