" ඔවු අන්කල් මම බැන්දා..."
මම කියුවේ බිම බලාගෙන. වෙනකෙනෙක්ව බැදලා මේවට නෝනාට ඇති අයිතිය මොකක්ද කියලා සිරිපාල අන්කල් මගෙන් අහාවි කියලා බලාපොරොත්තුවක් තිබුණා.ඒත් තත්පර කිහිපයක් ගෙවිලා ගියා.ඒ වගේ දෙයක් අන්කල් මගෙන් ඇහුවේ නෑ.එයා බලන් හිටියේ ජින් දිහා.
" ආහ්....අපි දැන් ගියොත් හොදයි නේද...."
ජින් ඒක කියුවේ ගොරෝසු කටහඩකින්. එයා සිරිපාල අන්කල්ට පේන විදියට මගේ කරට අතදාලා මාව ලංකරගත්තා.
" අන්කල් අපි යනවා...."
මම එහෙම කියුවාමයි අන්කල් පියවි සිහියට ආවේ.එයා ගැස්සිලා වගේ ජින්ගේ මූණෙන් ඇස් අරගෙන බොරු හිනාවක් මවාගෙන මට හා කියලා කියුවේ. ජින්..මාර මනුස්සයෙක්.වැඩිය මෙයාව කවුරුත් දන්නේ නෑ කියලා කියුවේ.ශික් මටත් එක්ක ලැජ්ජයි....
කොහොමහරි අපි දෙන්නා එතනින් එළියට ආවා.
ඔවුන් තමා පසු කර යන විටදී ජින්ගේ වියරු වූ දෑස් තමාට යොමු කලේ තර්ජනයක් කරන මුවාවෙන් බව හොදටම දැනගෙන හිටියා.
" දෙ...දෙයියනේ...කොහොමද මේක වුනේ....මේක ඇත්තක්ද...."
එසේ තමාටම කියාගත්ත සිරිපාල ගේට් එක ලගට දුවගෙන ගිහිනුත් පාරේ ඈතින් යන ජෝඩුව දිහා බලන් හිටියේ...
" කොහොමද මේ වගේ දෙයක් වුනේ..."
සිරිපාල තමන්ටම කියාගත්තා.සිරිපාලගේ හිත අමුතුම බියකින් වෙලාගත්තා.
...................
" මම හෙට ස්කූල් යනවා...."
මම ඇගිලි පොඩි කර කර බිම බලාගෙන ජින්ට ඒක කියුවේ.
" අර ටවුන් එකේ තියෙන කොලේජ් එක නේද..."
එයා ඇහුවේ හොදින් මගේ දිහා බලාගෙන ටීවී එකේ රිමෝට් එක කරකව කරකව කකුලකුත් උඩ දාගෙන.මෙයා ගෙදරම නිසා හැමදේම අහන්න වෙනවා.
මෙයාට හොද ඩිරෙක්ටර් බෝඩ් එකක් ඉන්න නිසා බිස්නස් හැඩල් කරන්නේ ගෙදර ඉදන්.එහෙට යන්නම ඕනි නෑ...අවුලක් නෑ...තනියම ගෙදර ඉන්න බය එකේ...ඒත් වෙලාවකට මහ වදයක්.
" ඔව්..."
මම ඔලුව වැනුවා.
" මොකෝ බන් බය වෙලා.හස්බන්ට හැමතිස්සෙම බය වෙලා ඉන්න ඕනි නෑ..."
