bu yıllar önce beni bırakan babamdı. Ben küçükken bizi bırakıp gitmişti, uzun zamandır onu görmemiştim ama yüzünü hatırlıyordum Gözlerimin dolmasını engelleyemedim.
Bizi annemle birlikte yalnız bırakırken sürekli ona karşı nefret beslemiştim. Ve şuan karşıma dikilmiş bana mahçupça bakıyordu.
"kızım." dedi bana yaklaşarak. Dar sokakta geriye doğru gittim. O yıllar önce bizi tek bıraktığında annem beş kuruşsuz kalmıştı ve beni zor şartlarda büyütmüştü.
Benim için çabalamış ve elinden gelen her şeyi yaparak babasızlığımı unutturmaya çalışmıştı.
"git" dedim. Sesim titremişti, ama bu benden kaynaklanmıyordu. Hüzenlenmişitm ve bu sesime de yansımıştı. Bana doğru bir adım daha attı, ara sokak olduğu için kimse yoktu ve arabalar geçmiyordu.
"kızım, özür dilerim ." dedi. Gözlerimden damlalar akarken güçlü durmaya çalıştım ama bu çok zordu. Duygusal bir insan değildim ama onu özlemiştim. Fakat geçmişimi iki kuru söze unutacak değildim.
"sen bizi bıraktın." dedim.
"geri geldim." dedi. Yüzünde bir tebessüm oluştu. Onunda gözleri dolmuştu, yıllar önce bizi bıraktığında neredeydi?
Onu asla affetmeyecektim.
"Git seni görmek istemiyorum." dedim. Nefes alamıyordum, soluğum boğazıma takılmışken bilincim kapanmaya başlarken olduğum yerde düştüm.
Tam bayılıyordum ki bir ses duydum.
"sana git" dedi. Ve bir yumruk sesi sokakta yankılandı.
Bu ses Aras'tan başkasına ait değildi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mafyanın Aşkı
RomanceBabasının en büyük düşmanın oğluyla karşılaşan kız? Onun yanında ne kadar şansı olabilirdi? Ve o çocuk tehlikeliyse?
