Söyledikleri kulağımdan kalbime ilişerek kalıcı hasarlar meydana getiriyordu. Tırmalanan yerdeki kanlar kuruyor ve temizlenmek için gözyaşlarımı davet ediyordu.
Neden ağlama dürtüm uyarılıyordu bir fikrim yoktu, ondaki zorba davranışlar beni belirsizlik havuzunun içine atarak çırpınmamı sağlıyordu.
Yorulmuştum. Babamın beni terkettiği günden beri atmayı görev edinen kalbim başka fonksiyonlara geçişinde pasını silmede zorlanıyordu.
Aras'ı sevmiyordum.
Bu kesindi, ama ona baktığımda bambaşka duygularla karşılaşıyor bilmediğim bu durum karşısında afallıyordum.
Bana kötü davranmıştı. Çevremde hiçbir kimseden görmediğim şiddeti görmüş hem fiziksel hemde ruhsal açıdan çökmüştüm.
Benim güçlü olmam gerekmez miydi?
Babam gittikten sonra annemle zor koşullarda yaşama tutunmuş ama bir sevdaya kapılmıştım.
"Okyanus'ta boğulmaz, gider bir kaşık sevdada boğulur" derler.
Ben sevdada değil hüzünün eşiğinde ölmüştüm.
Bu yüzden gözlerimi Aras'a çevirdim.
Çok yakışıklı olan sıfatına bakarken dudaklarımı araladım ve bizim sonumuzu getirebilecek o cüleyi söyledim.
Belki de benim sonumdu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mafyanın Aşkı
Storie d'amoreBabasının en büyük düşmanın oğluyla karşılaşan kız? Onun yanında ne kadar şansı olabilirdi? Ve o çocuk tehlikeliyse?
