▼Şirin Melez 2▼

Justhanie Olmak.5.

Soğuk, dişlerimizin birbirine vurmasını ve beyinlerimizin çalışmamasını sağlayacak kadar dondurucuydu. Kirpiklerimdeki buzlanma gözümün önüne gelip görüş açımı bulanıklaştırırken gözümden akan yaş bile yere yanaklarımdan süzülürken donuyordu. Hayat yeni dönmüşken tekrar ölmek cok acı olacaktı. Ya da durun ben ölmsüzüm. Büyük bir ihtimal burada buzdan heykellere dönüşecektik. Bu tıpkı bir bebeğin doğar doğmaz ölmesi gibi. Bu gerçekten çok acı. Daha önce yaşamasam bile tahmin edilebilecek bir acıydı. Yani en azından küçük akıllarımızın el verdiği kadar tahmin edilebilecek bir acı.

Buranın serin olduğundan ve morga benzediğinden bahsetmiştim. Evet, kesinlikle burası bir morg değilse de artık bir morgdan daha soğuk ve daha çok morg gibi bir yer. Ne çok morg kullandım öyle.

Yerimizde bir insan olsa şuan çoktan ölmüş olabilirdi fakat lanet vampir bedenlerimiz ölmemize izin vermiyordu. Burada kaldığımız dakikalarda kapıyı kırmayı denemiş, hep birlikte bütün gücümüzü kullanarak bir şeyler yapmaya çalışmıştık fakat sonra birileri bulamadığımız kameralardan bizi görmüş olmalıydı. Sonra birden artan soğuk bizi etkisiz hale getirmek isteyen insanların varlığını kanıtladı.

Titreyen ellerimle üzerimdeki ince şeylere daha çok sarıldım. Buradan çıkmamız gerekiyordu. Babam ve amcalarım, halam, ben ve Cody birbirimize olabildiğince sokulmuşken bir yol bulmaya çalışıyorlardı. Fakat hiçbir şey işe yaramıyordu. Kana ihtiyacımızın olmasının yanında soğuktan güçsüzleşmiştik de. Buradan çıksak bile kaçamadan yakalanırdık.

"Kapı." dedi titreyen sesiyle babam. "Açılıyor." Sonra yanıma tökezleyerek yanıma geldi ve sarıldı. "Korkma, oraya tekrar dönmeyeceğiz."

Aslında astral dünya kötü bir yer değildi. Fakat herkes benim geri gitmek istemediğimi tahmin edebilirdi. Sonuçta dışarıda beni beklediğineinandığım bir insan vardı. Umarım bekliyordur. Tanrım!

Kapı kilidi yavaşça açılınca içeri kırmızı bir ışık girmeye başladı.Yavaşça yayılan ışık bulunduğumuz yerdeki dumanları kırmızıya boyarken saklanmak isteyen buzları açığa çıkarıyordu. O duvar cidden buz mu tutmuştu? Şaşırmamak gerekir aslında.

Birden hepimizin nefeslerimizi tuttuğumuzu hissettim. Bir ayak İçeriye adım attığında tabutun altındaki yerimden sadece o spor ayakkabıyı görebilmiştim. Ve o kot pantolon muydu? Bu tür insanlar bu şekilde mi giyiniyordu. Daha resmi olur sanmıştım.

Siyah ve kenarlarda beyaz çizgileri olan beyaz tabanlı boğazlı ayakkabı, Justin'in giydiklerini hatırlattı bana. Böyle bir modeli oda sevebilirdi.

Beden tamamen odaya girince herkes gibi sesimi çıkarmadan beklemeye başladım. Yavaş adımlarla bizim bulunduğumuz yere gelirken tedirgin adımlar atıyordu. Durdu ve dizlerini büktü. Buraya bakıp bakmamakta karasız gibiydi. Sonra karar vermişcesine yere çöktü ve başını aşağı indirdi. Yüzünü görmem kalan bütün kanımın çekildiğini hissetmemi ve yerime yapışmamı sağlamıştı. Kırmızı ve loş ışığın karışımının vurduğu sarı saçları hafif kırmızılaşmıştı. Dudağındaki piercinte tavandaki spotlardan birinin yansıması vardı. Beni görünce oda donup kalmış gibiydi. İnceleyen bakışları derimi yüzüp geçiyordu ve benim onu görünce kalbim ısınmaya başlamıştı. Birden dizleri yere düştü ve hızla sürünerek yanıma geldi. Kimseden ses çıkmıyordu. Onlarında en az benim kadar şaşkın olduğunu tahmin edebiliyordum.

Titreyen dudaklarımı hareket ettirebildiğim kadar adını söylemeye çalıştım. "Justin." ve o beni kollarının arasına alırken hissettiğim sıcaklıkla gözlerim kapandı.

***

Sıcak. Evet, iliklerime kadar hissettiğim, buzlanmayı eriten bir sıcaklık vardı. Erimeyi hissedebiliyordum. Her yerimden eriyen bir buz gibi akan sular beni sakinleştiriyordu ve uyuşturuyordu. İki büklüm olduğu hissedebilecek kadar kendime gelmiştim. Yumuşak bir yüzeyde yattığımı hissedebiliyordum ama batan bir şeyler vardı. Sanki birinin kucağındaydım ve kemikleri batıyor gibiydi. Rahatsızlıkla kıpırdandım ve istemeden de olsa gözlerimi açtım. Rahatsız edici bir ışık yerine bulduğum loş ışık gözlerimi memnun etmişti.