Şarkılar:
Can Ozan, Toprak yağmura
SSE A.k.a Hex, Shawty
Rana Türkyılmaz, Tek başına
**
Hayatın gerçek yüzünü çoğu çocuk erken yaşta görüyormuş. 14 yaşında, 9 yaşında ya da 7.. ben ise 5 yaşında görmüştüm hayatın gerçek yüzünü, kimseye güvenmemem gerektiğini ise 8 yaşında öğrenmiştim.
Daha 10 aylıkken annem ölmem için elinden geleni yapmış, beni günlerce aç bırakıp, ağlıyorum diye dövmüş. Evet, ağlıyorum diye...
Babam sadece izlemiş, en acı vereni buydu sanırım.
Ya da, babaannemin beni dövdüklerini görüp, hiçbir şey yapamamasıydı.
Bu hikayenin en masumu babaannemdi.
Belki de ben?
Düşüncelerimden sıyrılıp ayağa kalktım. Masamın üzerindeki çantamı aldım ve aşağıya indim. Babaannemin odasına girip, "Çıkıyorum ben canım," dedim. "Akşama görüşürüz."
Elindeki paspası duvara yaslayıp yanıma geldi ve sıkıca sarılıp yanaklarımdan öptü. "Görüşürüz kuzum, dikkat et kendine. Masada hiçbir şey yemedin, bir şeyler yemeyi unutma sakın."
Bende ona sarıldım ve yanaklarından öptüm. "Dikkat ederim, yemek de yerim. Akşam görüşürüz."
"Görüşürüz canım benim." Deyip, arkasını döndü ve işine devam etti. Bende arkamı dönüp odadan çıktım.
Salona girince kafamdaki toz tutmuş düsünceler gün yüzüne çıktı. Bir insan kendi evine yabancı olabilir miydi? Bir insan kendi evinde, oraya ait değilmiş gibi hissedebilir miydi?
Hissedebilirdi.
Sevilmiyorsa hissedebilirdi.
İstenmiyorsa hissedebilirdi.
Doğmaması gerekmişse, ama doğduysa hissedebilirdi.
Beni anlayabildiniz mi?
Hepiniz değil belki ama, anlayanınız var.
Ben sizi çok iyi anlıyorum, merak etmeyin.
Efsun ve Alp ile buluşacak, ardından derse gidecektim. Efsun benim ilk ve tek arkadaşımdı. Alp ise, abim. Öz abim değil ama abim. Kan bağımız yok ama abim. Aynı rahimde büyümedik belki ama abim. Aynı anne babaya sahip değiliz, aynı evde büyümedik, aynı yemek masasına oturmadık.
Ama o benim abim. İstedikleri kadar inkar edebilir insanlar. O benim abim. Ve öyle kalacak.
Sürgülü kapıyı itip içeri girdim ve etrafa bakındım, abimle efsunu görebilmek için. Arkalarda, cam kenarında oturuyor, beni bekliyorlardı. Seke seke yanlarına gittim.
Beni sadece onlar ve babaannem mutlu edebiliyordu. Bir de kitaplar.
Beni gördüklerinde ayağa kalktılar. Efsun koşarak bana sarıldı, bende ona sarıldım. Boğacak kadar sıkı sarılıyordu. Bu kız niye her şeyi bu kadar abartıyordu?
"Boğulacağım efsun, sakin ol."
Kollarını benden ayırdı. Abime de sımsıkı sarılıp oturduk.
