Derindeki Sessizlik

<Bölüm 5>

Bu bölümü Soyle_10A_Sebastian bebeğime ithaf ediyorum.... <3

Sessizlik..

Karanlık..

Boşluktaydım. Gözlerimi açmakta o kadar zorlanıyordum ki sanki bir öküz oturmuş gibiydi. Kendimi biraz daha zorlayarak gözlerimi açmayı başardım. Karşımda tanımadığım birini görünce panik ile yattığım yerden kalkmaya çalıştım. Ama başımdaki ağrı buna izin vermedi.

"Şşş sakin ol.."

Dedi yumuşak sesiyle. Elinde ki ışık ile gözüme baktı. Sonra arkasına dönüp

"Bir şeyi yok iyi şuanda."

Dedi. Baktığı yere baktığımda Varis' i gördüm. Olanları hatırlayınca gözümden bir damla yaş düştü.. Benim onlarla kardeş olma imkanım yoktu. Anlık heyecanla bayıldım sanırım. Yavaşça doğruldum bu sefer. Hepsinin gözü bendeydi ve bu çok rahatsız ediciydi.

Ben de ellerimi kaldırıp,

''Neden bakıyorsunuz?''

diye sordum. Herkes Varise bakmaya başladı. Varis ellerini kaldırıp

''Duydun mu?''

dedi. Bende kafamı olumlu anlamda salladım. Derin bir nefes verdi. Ellerini tekrardan kaldırıp,

''Hiçbir şeyden emin değiliz.. Lütfen hemen heyecan yapma.'' dedi.

Sinirle nefes verdim ve hızla ellerimle,

''Heyecan mı?! Neden heyecan yapayım ki?!''

diye sordum. Şaşkınca bana baktı. Ellerimi sakince kaldırdım bu sefer.

''Artık gitmek istiyorum.''

dedim. Ve hızla kalktım. Tam kapıdan çıkacakken bir el sıkıca kolumu tuttu. Anlık refleks ile diğer elimle yüzümü kapattım ve yere çöktüm. Ortamda derin bir sessizlik oldu. Elimi yavaşça indirdim ve dolu gözlerimi yavaşça açtım. Herkes bana bakıyordu. Üzgün gözlerle beni tutan Varis' e baktım. Ellerimi kaldırıp

''Özür dilerim.''

dedim ve uyandığım odaya doğru koşmaya başladım.
Kapıyı kapatıp derin bir nefes verdim. İlk defa gerçek anlamda o odadan çıkmıştım ama o adamın yaptıkları yüzünden normal bir hayatım olamayacak sanırım. Yatağa oturup düşünmeye başladım. Ne yapacaktım şimdi? Onlar abilerim olamaz çünkü anne ve babamın tek çocuğuydum. Babam ölünce o pislik adamla evlenmişti annem. O günden sonra hayatım kararmıştı zaten..

Gerçekten ne yapacaktım? Tanımadığım insanlarla mı kalacaktım? Onlara nasıl güvenecektim? Babama geri dönersem öldürür beni herhalde.. Ama kalacak bir yerim de yok. Derin bir nefes alıp kalktım. İçeriye gitmeye başladım. Korkuyordum ama yine de yürümeye devam ettim. Kapıyı görünce nefesimi tuttum ve durdum. Girecek miydim içeriye? Ya beni bu olaydan sonra istemezlerse? Beni kimse istemez ki zaten. Tuttuğum nefesimi bırakıp içeriye girdim yavaşça.

Herkesin gözü bana dönünce irkilsem de belli etmemeye çalıştım.. Varis' e bakınca bana pişmanlıkla baktığını gördüm. Bende suçlu bir çocuk gibi ellerimi önümde birleştirip başımı eğdim. Ayağa kalkıp yavaşça yanıma geldi. Meraklansam da başımı kaldırıp bakamadım. Hafifçe çenemden tutup başımı kaldırdı. Gözlerine baktım. Çok derin bakışları vardı. Kulağıma doğru yaklaşıp

"Suçluymuş gibi bakma bana. Suçlu olan benim düşünemedim. Özür dilerim."

Dedi. Şaşkınca karşıya bakıyordum sadece. Kalp atışlarım hızlanmaya başlamıştı. Nefeslerim düzensizleşince uzaklaştım hemen. Ellerimi kaldırıp,