Derindeki Sessizlik

<Bölüm 9>

Korku?

Şuan hissettiğim şey korku muydu? Neyden korkuyordum ki? Ölümden mi? Yıllarca ölmek için yalvarırken şimdi niye korkuyordum?

Endişe?

Kimin için endişeleniyordum ki? Kendim için mi? Sanmıyorum. Tanıdığım iki günlük insanlar için mi?

Olduğum yere çivi gibi çakıldım. Kıpırdayamadım. Kime ne oldu görmek istemiyordum. Omuzumda bir el hissedince gözlerimi daldığı yerden çekip elin sahibine baktım. Varis bağırarak birşeyler söylüyordu ama uğultudan başka bir şey duyamıyordum. Aklıma Zeynep abla gelmişti. O silahla benim yüzümden öldü. Silahlardan hep nefret ettim. Kendime yapılanlardan değil. Zeynep ablaya yapılanlardan. Varis birden beni kucağına aldığında kulağıma fısıldadı.

"Sakin ol hiçbir şey olmadı."

Titrediğimi o ana kadar fark etmemiştim. Derin nefesler alarak kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Ama titremem git gide artıyordu. Varis arabanın arka koltuğuna oturttu beni. Transa girmiş gibiydim. Kendime bir türlü gelemiyordum. Rüzgar yanıma bindiğinde ellerini yanaklarıma koyup benimle konuşmaya çalıştı.

"Sakin ol bebeğim. Lütfen kendine gel. Bak hiçbir şey yok."

Titreyerek ona sarıldım. O da sıkıca sardı beni. Derin nefesler alarak sakinleşmeye çalıştım. 

"Evet, işte böyle güzel kızım."

Araba hareket etmeye başladığında önüme baktım. Dikiz aynasından Varis ile göz göze geldik. Gözlerimi kaçırıp titreyen ellerime baktım. Ellerimi kaldırarak,

"Ne oldu?"

diye sordum. Rüzgar bana bakıp derin bir nefes aldı.

"Hiç bir şey olmadı bebeğim. Sadece bazı insanlar şakalaşıyormuş."

dedi. İnanmasam da fazla sorgulamak istemedim. Kafamı sallayıp arkama yaslandım. Gözlerimi kapatıp kafamdaki düşünceleri çıkarmaya çalıştım. 

Hissettiğim hareketlenme ile gözlerimi yavaşça açmaya çalıştım. Kulağıma sanki dünyanın en huzurlu sesi fısıldadı.

"Şşş, uyumaya devam et."

Kimin sesiydi bilmiyorum ama o kişiye daha çok sokulup uyumaya devam ettim.

..

Uyandığımda gece olduğunu fark ettim. Yatakta yavaşça doğruldum ve ayağa kalktım. Susamıştım. Sessizce kapıyı açıp mutfağa gitmeye çalıştım. Mutfağı bulduğum da girip hızlıca su doldurdum. İçerden sesler gelince yavaşça oraya doğru yürüdüm. Varis ve Rüzgar derin bir konuşmanın içinde gibiler. Yavaş adımlarla içeriye girdiğimde ikisi de bana döndü. Rüzgar hızla kalkıp yanıma geldi.

"Neden uyandın güzelim? Korktun mu?"

Beni böyle 'güzelim' diye sahiplenmesi hoşuma gidiyordu. Bende ellerimi kaldırıp,

"Susadım sadece."

dedim. Rüzgar kafa sallayarak beni koltuğa oturttu. Şunu fark ettim. Hepsi işaret dilinde basit şeyleri biliyorlardı. Acaba bir tanıdıkları benim gibi miydi? Bunu sormak istesem de hiç bir zaman soramayacağım.

"Eva, iyi misin?"

Varis'in sorusu ile kafamı olumlu anlamda salladım. Oda da sadece nefes seslerimiz vardı. Derin bir sessizlik hâkimdi..

Bu sessizliği Rüzgar'ın konuşması bozdu.

"Ee Eva birbirimizi tanıyalım mı ne dersin?"

Bende 'olur' anlamında kafamı  salladım. O da gülümseyerek,