Derindeki Sessizlik

<Bölüm 4>

Acını sadece fiziksel olmadığını anladığımda her şey için çok geçti.

************************************************************

Eva'dan

Mutfakta yemek yerken kapı sesi duyuldu. Korkuyla Varis'e baktım. O da 'sakin ol' dercesine baktı. Kapıyı açmaya gitti. Stresten bacağımı sallamaya başlamıştım bile. Bunu fark eden Rüzgar,

"Sakin ol.."

Dedi fısıltıyla. Titrek bir nefes verdim. Varis geri geldiğinde meraklı gözlerle ona baktım.

"Sorun yok karşı komşu sadece." dedi

Sakince bir nefes verdim. Ellerimi kaldırıp,

''Bana ne olacak şimdi?''

diye bir soru yönelttim Varis'e. o da derin bir nefes alıp,

"Bilmiyorum.." dedi

Ellerimi tekrardan kaldırarak bir şey isteyecektim ki utandığımı fark ettim. Ellerimi geri indirdiğimde. Varis yanıma oturarak,

"Utanmana gerek yok. Her şeyi söyleyebilirsin bize."

dedi. Gözlerimi ona çevirdim. Ellerimi kaldırarak,

''Giyecek hiçbir şeyim yok.''

dedim ve başımı eğdim. O da önümde eğilerek elleri ile

''Utanmana gerek yok, şimdilik benim kıyafetlerimden giyebilirsin.''

Gözlerine baktım. Gözlerindeki şefkat kendimi iyi hissettiriyordu. Ama çözemediğim bir acı vardı o gözlerin arkasında. Gözümden bir damla yaş aktı ve ellerimi kaldırarak

''Teşekkür ederim'' dedim.

O da elleri ile,

''Teşekkür etmene gerek yok.''

dedi. Öksürük sesi gelince başımı kaldırdım. O sırada Poyraz lafa girdi,

"Dışlanıldık abi görüyor musun?" dedi elini alnına koyarak.

Hafifçe kıkırdadım. Rüzgar da,

"Bir de bayıl Feriha." dedi gözlerini devirerek. Kaşlarımı çattım Varise dönüp,

''Feriha mı?''

dedim o da gülerek kafasını iki yana salladı. Poyraz biranda yere yığılınca korkuyla yerimden kalktım. Diğer ikisi kahkahalara boğulmuş gülüyordu. Hızla yanına oturup sarsmaya başladım. Birinin ellerini kolumda hissettiğimde hızlıca geri çekildim. Gözlerim dolmuştu. Bana hüzünle bakıyorlardı. Hayır acıma duygusu ile değil hüzünle.. Sanki acımı onlarda yaşıyormuş gibi. Poyraz gözlerini açıp yerden kalktı.

Yanıma yaklaştı. Merakla ona baktım.

"Bize neler yaşadığını anlatmak ister misin?" diye sordu.

Ürkekçe ona baktım. Gözlerinin içine baktım. Yaşadıklarımı düşününce gözlerim tekrardan doldu. Ve bir göz yaşım intihar etti. Poyraz biraz daha yaklaşıp.

"Şşş anlatmak zorunda değilsin."

Burnumu çekip ona baktım. Yavaşça ayağa kalktım ve uyandığım odaya doğru gitmeye başladım. Peşimden geliyorlardı. Odanın her yerine baktım ama günlüğümü bulamadım. Yanıma aldığıma adım kadar eminim. Arabada bile yanımdaydı. Telaşlandığımı gören Varis,

"Ne arıyorsun?" diye sordu.

Bende hızla ellerimi kaldırıp

''Günlüğümü.. yanımda olduğuna emindim.''