<Bölüm 2>

1.6K 87 25
                                    

Karanlıktan korkarken koşarak karanlığa sığındım ben

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

Karanlıktan korkarken koşarak karanlığa sığındım ben..

~~~~~••••••~~~~~~~

Hatırlatma~

"O adam..."

dedi ve sustu. Gözlerimle sorgular şekilde devam etmesini bekledim. Devam etmeyince

"O adam ne Rüzgar?!"

Poyraz başını eğdi. Rüzgar elini omzuma koyup

"O adam yıllar önce bizi terk eden babamız Varis.."

Gözlerim şaşkınlıkla açıldı. Ne demek babalarıydı. Bu nasıl bir tesadüf?

Hatırlama son~•

Yutkundum. Gözlerimi kapattım ve derin bir nefes aldım. Gözlerimi açtım. İkisini de derin bir şekilde inceledim. Duygularını belli etmemeye çalışıyorlardı. İkisine de aniden sarıldım. Hiç tereddüt etmeden karşılık verdiler. Normalde bu kadar yumuşak birisi değilim ama söz konusu kardeşlerim olunca farklı oluyor tabii.

"Hadi gelin, her zamanki yerimize gidelim."

dedim ve onların cevap vermesine bile müsaade etmeden arkalarından itmeye başladım. Arabaya vardığımızda sürücü koltuğuna geçip arabayı çalıştırdım. Yolculuk boyu hiç konuşmadık.

Arabayı bir tane marketin önünde durdurup indim. Altı tane bira ve biraz abur cubur aldım. Arabaya binip tekrar sürmeye başladım. Eskiden her zaman gittiğimiz o ormana gidecektik.

Küçüklüğümüzden beri sürekli oraya gideriz hatta isimlerimizi kazıdığımız bir ağaç var. Sürekli onun altına oturup içip dertleşiyoruz. Ama işler nedeni ile bir kaç yıldır gidememiştik. Farklı bir şehirde olduğumuz için.

Yarım saatlik yoldan sonra ormana gelmiştik. Poşeti alıp arabadan indim. Ardından Rüzgar ve Poyraz da indi. Ormana gidip ağacımızı aradık. Ağacı gördüğümde hızla oraya gittim.

Ama bu..

Bu nasıl olabilir? Soran gözlerle ikizlere baktım. Bilmiyoruz anlamında kafalarını salladılar. Kaşlarımı çattım. İsimlerimizin altına başka bir isim daha kazınmış.

Eva..

~~~~~•••~~~~•••~~~

Eva Duru (12 yaşındayken)

Geçmişten bir kesit..

Odanın kapısı sertçe açılınca hızla gözlerimi açtım. Üvey babam sinirle bana yürüdü. Korkak gözlerle ona bakıyordum birden beni tutup o sert yatağa fırlattı.

Acıyla inledim. Yatak bir duvar kadar sertti çünkü. Babam kemerini çıkarıp defalarca bana vurdu. Her vurduğunda çığlıklarım daha da yüksek çıkıyordu.

Derindeki Sessizlik Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin