Mavi İmza

4. Bölüm

Annemi kafede göreli tam üç gün olmuştu. O günden beri Kaan ile birlikte kafeye gidiyordum belki bir umut tekrar görürüm de beni bırakmanın hesabını sorarım diye ama yok gelmiyordu. Tüm düşünceleri aklımdan sildim hayır düşünmeyecektim. Dershane için hazırlanmaya başladım. Bir kot ve tshirt giyindikten sonra saçlarımı taramak için aynanın karşısına geçtim ve tam da o an annemin yüzünü hatırladım gerçekten çok benziyorduk. Ama aklıma takılan bazı sorular vardı. Babam beni ona hiç göstermedi mi en azından bir resmimi bile mi ? Bunları artık babama soramazdım ama halama sorabilirdim. Babaannem ve dedemin duymaması gerekiyordu tabi. Yaklaşık 4 aydır babaannemlerle kalıyordum. Hem onların yalnızlık çekmemesi hem de benim ama artık evime gitmek istiyordum ve bugün gidecektim kimsenin haberi olmadan. Halamın odaya girmesiyle gülümsedim.

" Bugün daha bir güzelsin fıstık." ona sarıldım sımsıkı çünkü babamla aynı kokuyorlardı. Ve en sonunda dayanamayıp sordum daha fazla dayanamazdım öyle değil mi ?

" Hala o beni hiç gördü mü fotoğrafta veya canlı olarak ?"

" Aşkım kimden bahsediyorsun anlayamadım"

"Kim olacak hala annem beni hiç gördü mü babam ona beni gösterdi mi tanıyor mu beni hadi hala bu çok önemli" yalvarırcasına bakıyordum halama

" Hayır kuzum annen seni hiç görmedi. Bunu abime bende sormuştum ama göstermediğini söyledi ne kadar onunla görüşürse görüşsün sen istemedikten sonra seni göstermeyeceğini söylemişti ama şimdi neden soruyorsun yoksa onunla görüşmeye mi kadar verdin ?" demek göstermemişti şimdi bu iyi mi değil mi anlayamadım bile.

"Hala sana bir şey söyleyeceğim.. Ben annemi gördüm böyle yüzüme uzunca baktı ama sonra başka yere oturdu" o sırada yatağın üstüne oturdum, konuşmaya devam ettim" o kadar farklı bir duyguydu ki hala bir yandan gidip sarılmak bir yandan da hesap sormak istedim ama ikisini de yapamadım. Kaçtım hala oradan kaçtım. İki gündür gidiyorum aynı yere belki gelir diye ama gelmiyor." dedemin sesiyle kapıya yöneldim umarım duymamıştır diyerek

" Berrak kim gelmiyor kızım" halamla birbirimize bakıp oh çekmemiz bir olmuştur herhalde "Şey dede " düşünüyordum ama aklıma bir şey gelmiyordu. Halam lafa daldı o sırada " Köpek baba köpek Berrak aynı yere gidiyormuş ama gelmiyormuş sen de kızarsın diye söylemeye çekindi." dedem yine ciddi ses tonunu takındı. " Bu evde köpek istemiyorum Berrak ben baban değilim izin veremem!" kafamı başka yöne çevirerek " Kimse babam olamaz zaten dede" özellikle " dede"ye baskı yapmıştım insan olan anlar. Belki de babam, dedem yüzünden ölmüştü. Dedemle babamın anlaştığı çok söylenemezdi en büyük kavga zaten annem üzerinden olurdu. Babamda beni sınava götürmeden önce büyük bir kavga etmişlerdi. Dedem odadan çıktığı zaman "kuzum sen aldırma babama biliyorsun huyunu. Şimdi onu geçelimde annenle görüşmek istiyorsan arayalım elbet bir gün olacak " yoo yoo asla ben aramayacaktım "hala aramamakta kararlıyım en azından şimdilik neyse ben hazırlanmaya devam edeyim." halamda odadan çıktığı zaman dolaptan sırt çantamı alıp içine eşyalarımı koymaya başladım. En son evin anahtarını da alıp kimseye görünmeden kapıya bırakıp içeriye girdim. " Ben çıkıyorum gecikebilirim merak etmeyin ararım."

"Gecikme!" babam varken ağzını açamayan adam şimdi aslan kesildi gecikme derken bile bağırıyor. Dershaneye giderken yolda Kaan'ı aradım ikinci çalışta açtı.

"Güzellik"

" Nerdesin ? Evden çıktın mı ?"

"Hayır güzelim ama şimdi çıkacaktım bir şey mi oldu sesin neden telaşlı senin." aslında telaşlı değildi sadece korkuyordum.

"Eve gideceğim Kaan ama nasıl gideceğim hakkında hiç bir fikrim yok "

" Niye evin yolunu mu unuttun ?" ne dalga mı geçiyordu mu ?

"Kaan sen ciddi misin yoksa şaka falan mı ?"

" Belki azıcık ciddilik payı olabilir"

" Yahu sen şaka mısın yavrum ?"

"Tamam tamam bensiz giremeyeceksin anladım sen git bende geliyorum " cevap vermemi bile beklemeden telefonu kapattı. Evet Kaan'da da öküzlük sendromu başlamış anladığım kadarıyla. Otobüs durağına doğru yürürken kazadan bu yana olanları düşünüyordum. Babamın bana en güzel öğrettiği şey "asla hayattan vazgeçme başına ne gelirse gelsin hayattan kopma dayanabildiğin kadar dayan. Yalnız olsan bile ben yanındaymışım farz et ve hayatına kaldığın yerden devam et." Bundan sonra bende öyle yapacaktım savaşacaktım. Kendimi biraz daha toparladıktan sonra annemin karşısına bile geçip yaptığı şeyin bedelini çok ağır ödetecektim. Babamla kaldığımız ev ve karşımızda ki daire bize aitti. Zaten bu zamana kadar idare eden oydu. Ama tabi parayı alan dedem. Ben hayatımda bu kadar parayı seven bir insan daha görmemiştim. Babamın arabasını kazadan sonra satmış halam ve parayı bana hesap açtırıp oraya yatırmış . Otobüse bindiğimde tanıdık bir yüzle karşılaştım. Liseden arkadaşım Mehtap. Yanına geçtim oturdum. " Naber Mehtap?" gözlerime bakıp bana sarıldı. Ama farklı bir sarılmaydı bu acırmışçasına. " İyidir canım senden naber ben babanı duydum ama gelemedim aradığımda da kapalıydı telefonun."

"Evet kapalıydı telefonum zaten yeni açtım mesajlara dahi bakmaya fırsatım olmadı." Mehtap'la neredeyse hiç konuşmamamıza rağmen çok sıcaktı her zaman gülen sevecen biriydi.

"Berrak bak ihtiyacın olursa bir şeye ara tamam mı ben buradayım her zaman şimdi inmem lazım ama bak mutlaka ara bekliyorum."

" Teşekkür ederim hoşça kal" Mehtap'ın otobüsten inmesini seyrederken artık nereden aklıma geldiyse Ali Eren'le ayrılmamızı hatırladım.

1 yıl önce..

Bir yandan aceleyle Eren'nin doğum gününe hazırlanırken bir taraftan da Kaan'a laf yetiştirmeye çalışıyordum.

" Berrak ara ilk önce şu çocuğu bak belki dışarı çıkar sonuçta üniversitede belki arkadaşlarıyla program yapacak"

"Ya Kaan öyle bir şey olsa ben bilirdim. Bak babama bir şey söylemek yok anlaştık mı ?"

" Tamam tamam da bak benim içim hiç rahat değil gel gitme. Hem gündüz birlikteydiniz neyinize yetmiyor bu? " Kaan hiç bir zaman ısrar etmezdi özellikle Eren konusunda çünkü ona ne kadar bağımlı derecesinde aşık olduğumu bilirdi.

" Kaan lütfen sen ne dersen de ben bu akşam ona gideceğim. Daha fazla ısrar etme artık." Hazırlanmam bittiğinde Kaan'la birlikte evden çıkmıştık. Beni Eren'e o bırakacaktı. Çünkü hala istemiyordu vazgeçerim diye de her an yanımda olmak istiyordu. Eren'in evine geldiğimizde " Berrak bak bir şey olursa arıyorsun gelip alıyorum seni" ellerimde yüzünü arasına alıp " Peki babacığım" dedim ve arabadan indim. Dış kapıdan içeriye girdiğimde sanki boğazıma bir yumru oturdu. Değişik duygular içindeydim. Heyecandandır diye geçiştirdim. Asansöre binip 3 . kata bastım az kalmıştı Eren'e ulaşmama az kalmıştı. Ona kızdığım zaman Ali başka zamanlarda da Eren diyordum o ancak o zaman anlıyordu çünkü kızıp kızmadığımı. Kapıyı çalmaya yeltendiğimde içerden garip sesler ve bir kadının gülme sesi geliyordu. Film izliyordur diye geçiştirdim belki de evde birisinin olduğuna inanmak istemedim. Kapıyı çaldım ve yan tarafa geçtim çünkü sürpriz yapacaktım ya ben ama kapı açılınca asıl sürpriz bana oldu. Ağzımdan tek kelime dahi çıkmıyordu ne benim ne onların. Karşımda Eren ve en yakın arkadaşım Yeşim vardı. Yeşim'in üstünde kalçasını bile örtmeyen benim Eren'e aldığım! gömlek, Eren'de ise bornozu. Eren'i yiterek içeriye girdim. Bir yandan şarap bardakları, açık kalan bir film ve kıyafetler. Koltuğa yaslanarak; " Sevgilim" ikisinin de üzerinde gözlerimi gezdirerek " Ve en yakın arkadaşım ! Ne yakın ama öyle değil mi ? " kollarımı önümde birleştirerek konuşmama devam ettim " Aşk yuvanız burası mı ? Ha Yeşim seni becerdiği yer burası mı ? Ahh hadi ama bırakmayın beni cevapsız" sesimi gayet sakin bir tonlamada kullandığıma bende şaşırıyordum doğrusu. " Berrak bak ben açıklayabilirim aslında -" Lafını kestim çünkü devamını herkes biliyordu. " Evet kesin açıklayabilirsin zaten her şey göründüğü gibi de değil neyi anlatacaksın bana yatak odasında neler yaptığınızı mı yoksa oraya kadar bile dayanamadığınızı mı ? İkinizde şunu kafanıza sokun, eğer olurda bir gün tesadüfen dahi sizi görürsem bu hayatı size dar ederim. Beni azıcık dahi tanıdıysanız bunu yapacağımı bilirsiniz !"