Dear friend,

دوست نجات یافته ی من

سلام بر نجات یافته ی عزیزم

حرف زیادی برای گفتن ندارم فقط میخوام بدونی که چقدر به وجود داشتنت افتخار می کنم.
ممنونم ازت که ادامه میدی تو سخت ترین شرایط روحی و اوضاع ایرانمون. ممنونم که کنار نمیکشی و کوتاه نمیای.
نمی دونم با چه چیز هایی تو جنگی، مسیر رسیدن به اهدافت، خانواده ات و عقاید پوسیده یا چیز های دیگه که شاید هیچکس درک نکنه.
من هم شاید نتونم درک کنم ولی اون سردرگمی و بیچارگی برام قابل لمسه. و اگه با وجود این به تلاشت ادامه میدی من بهت افتخار میکنم.
زندگی گاهی خیلی بیشتر از حد توان ما سخت میشه و رنج مثل یک گاز کشنده به دیواره های قلبت فشار میاره تا از شدت بغض نفست ببره.
اما من میفهمم عزیزم. می دونم سخته و غیر قابل تحمل. و ممنونم که قوی می مونی.
عزیز من، هر روز که از خواب بیدار میشی داری تنهایی میجنگی و به چیز های مختلف چنگ میزنی تا سقوط نکنی تو حوض عمیق اشک های افسردگی.
میفهمم.
تمام تلاش هات که فکر می کنی بی فایده است، تمام زخم هایی که فکر میکنی قراره همیشه یاداور سقوط باشه، روزی بهت دسته ای از پروانه های امید رو هدیه میکنه.
امسال سال عاشقانه مگه نه؟ پس دستت رو بده به من تا تو این اندوه بی پایان با آوای سوزناک زندگی والس برقصیم.
مرثیه ای برای شقایق های خونین بخونیم درحالی که کبوتر های آزادی آسمون شهر رو سفید میکنن.
دوست رنج دیده و غمگین من، درد قلب تو از تو آدم بهتری میسازه. امیدوارم روزی خوب بشی و خوب بمونی.
امیدوارم یه روزی اندوه از دلت رخت ببنده و تو بتونی لحظه ای کوتاه شوق زندگی رو لمس کنی. دفترچه خاطره ای از لبخند هات بسازی و از شمردن ستاره های مرده ی خاطرات دست بکشی.
دوست عزیز من،
تو لایق محبتی. لایق آسودگی و روان آروم. لایق آزادی. و ممنونم که به خاطر چیز هایی که لیاقتش رو داری لباس رزم پوشیدی.
امیداورم توسط خودت دوست داشته بشی و اگه لازمه کمک بگیری.
لطفا با روحت مهربون تر باش و هر روز به دنبال امید باش.
امید تنها راه نجات ماست.

دوستت دارم و ممنونم.

مبینا، مبین، موب