Dancing in the Dark (Aurora Series #2)

Chapter 40

Balik Ka Na Sa 'kin.

Nang makarating sa isang hallway, mayroong humawak sa aking braso, pinipigilan ako na tumakbo pa palayo. I turned around, and hugged him tightly with the thought inside my mind that it was Leon who held me. Kasi, sino pa ba? Niyakap niya rin ako ng mahigpit kaya mas lalo akong napalapit sa kaniya. I rest my head on his chest. Ibang-iba ang kaniyang amoy kumpara kay Leon ngunit inalis ko iyon sa isip. My mind was too cloudy to think about that. I broke down.

Pinipigilan ko ang malakas na pag hikbi dahilan kung bakit sumisikip din ang aking dibdib. I closed my eyes when he wiped my tears.

"Tahan na," he whispered.

"Akala ko, hindi na masakit. I thought I have already moved on. I thought I have already accepted it. Sobrang sakit pa rin hanggang ngayon. The pain, it's still here. It's still here at ayaw niyang mawala. Bakit ayaw mawala, Leon?" I was bawling to let go of the pain inside my heart that I have kept for a very long time.

"This is Nathan, Angel."

Mabilis akong lumayo sa kaniya. Ang tunog ng aking pag sampal sa magkabilaang pisngi niya ay rinig na rinig sa hallway. His cheeks turned red immediately. Napapikit si Nathan dahil sa aking sampal at nang dumilat siya ay namumula na rin ang kaniyang mga mata.

"Fuck you!" Sigaw ko.

"Please, hayaan mo naman na akong magpaliwanag ngayon. Kahit limang minuto lang," pagmamakaawa niya.

"I don't care about your fucking explanation! Hindi mo 'ko niloko? Hindi ikaw ang nakabuntis? Hindi mo anak? Fine! Okay! Narinig ko na ang lahat ng iyon! Okay na ba? Ha? Okay na ba? Sige, pinapatawad na kita! Naiintindihan na kita! Okay na tayo! Kasi hindi naman 'yon, e. That wasn't the most painful thing that ever happened to me, Nathan. That's not what keeps me up every night. That's not what made me experienced depression again. That's not the hell that I've been through. Hindi iyon ang dahilan kung bakit halos mabaliw ako. That's not the reason why I almost committed suicide then. Alam mo kung ano?! Gusto mong malaman kung ano?! Ha?!"

Pumikit si Nathan.

"Ano?" Walang lakas na sabi niya.

"I had a miscarriage, Nathan. I lost our baby two years ago," nanghihina at pagod na pagod na sabi ko.

Iyong pagod na kahit anong tulog ang gawin ay hinding-hindi mawawala. I have been sleeping comfortably the past two years of my life. Malambot at malaki na kama, malamig na kwarto dahil sa aircon, at mabango na paligid dahil sa kandila. Ngunit kahit kailan ay hindi natanggal ng mga iyon ang pagod ko.

Lumuwag ang pagkakahawak sa akin ni Nathan hanggang sa mabitawan na niya ang kamay ko. Tatlong beses siyang umatras bago tumingin sa akin. His eyes were red, and he looks so weak. Umiiyak din siya dahilan kung bakit basing-basa ang kaniyang pisngi.

"What?" He said breathlessly.

"Yes! Kaya sobrang hirap para sa akin na pakinggan at patawarin ka. Ayaw kitang sisihin, pero putangina, ayaw ko rin na paulit-ulit na lang na sarili ang sinisisi ko. Sobrang unfair lang, e. Sobrang unfair kasi sobrang saya ni Sienna tuwing nakikita ko siya na kasama ang anak niya. Hindi ko sinasabi na gusto kong mangyari kay Sienna ang nangyari sa akin, pero gusto ko na mangyari sa akin ang nangyari sa kaniya. I want my baby alive too. I want her to see the world too. Gusto ko rin na nahahawakan ko siya, nahahalikan, naisasayaw. I want to buy baby products for her too. Pero hindi na pwede. As much as I want her on my arms, imposible na iyon dahil nakalibing na siya, dalawang taon na, pero hanggang ngayon ay hindi ko pa rin kayang tanggapin. Kaya sorry, kung hindi pa kita kayang patawarin dahil maging sarili ko ay hindi ko pa rin napapatawad hanggang ngayon."