When The World Stops

Chapter 4

Lexzile Malyari's Pov

It's been three days since we arrived here and everything feels normal. Mukha lamang kaming nagbabakasyon ngayon. Unti-unti rin naming nakikilala ang iba.

"Gusto mo bang tulungan ako magluto?" Agad naman akong sumang-ayon kay Kyu.

Marami pa kaming meat dahil na rin may freezer dito.

Hindi ko namalayang nakatitig lang ako kay Kyu habang inaasikaso niya ang mga ingredients.

Naramdaman ko rin ang pagtulo ng aking mga luha.

Hindi niya naman ako iiwan kagaya ng panaginip ko diba?

Walang tigil ang pagtulo ng aking mga luha. Tila pinaglaruan ako ng mundo at tanging pagkawala nalang dito ang nararapat na gawin ko para hindi na ako mahirapan pa.

Nandito ako sa itaas ng school. One move and I will die.

"Zile!" Nakangiti kong nilingon si Kyu na hinihingal.

"Kyu, thank you for everything. I am sorry if I will leave you earlier than you expected." Sunod-sunod muling nagsituluyan ang aking mga luha.

"No, bumalik ka na rito please?" pabulong niyang pagmamakaawa na sapat na para marinig ko. Ang bulong niyang nahihirapan.

I am sorry kung ginagawa ko sa 'yo ito.

"Do you remember my poem? Please? Let me help you," pagmamakaawa niya.

A warm smile forms on my lips. Her poem. Poem na sinasabi niyang nagawa niya dahil sa nabasa niyang love story. Pero alam kong nais niya rin itong iparating sa akin.

Every second we shared,
That I cherished the most.
From the happiest to the most severed,
It's like I am being chased by a ghost.

You proclaimed yourself as my enemy,
But I still want to look at you as my companion.
Even in the slightest possibility,
Of you looking back at the moment we shared that I know you abandoned.

I want to look at you the same,
Even if I knew you already lost your way.
I want to find you in the darkest of your aim,
Even if I knew that you choose there to stay.

You are the end of the string attached to me,
That I learned you want to cut because you do not wish for me to be your weakness.
I'm still willing to help you to be free,
From yourself holding the darkness.

That poem she made. Alam kong ginawa niya 'yan simula ng ilayo ko ang sarili ko sa kan'ya because I do not want her to save me. I chose to be in this darkness dahil alam kong babalik at babalik pa rin ako sa rito kahit anong takas ko. Kaya nagdesisyon akong tanggapin ito at tapusin ngayon sa paraang alam ko.

"I am sorry," I mouthed. Pero tila bumagal ang oras dahil sa umpisang ihulog ko ang aking sarili ay nahigit niya ako.

"Kyu!" I shouted.

What I have done?

She fell, instead of me.

"Zile!" Nabalik ako sa wisyo nang marinig ko ang boses ni Kyu.

"Are you okay? You are crying?" nag-aalalang pahayag nito.

That dream feels so real at ayokong mangyari 'yon.