...Konuşuyorum. Gülüyorum. Anlatıyorum. Hepsini görüyor. Renklerine kadar. Hatta renklerini bile söyleyebilirim. Mavi ve gri. Gördüğünü biliyorum. Yine de canımı acıtıyor bu. Duymasını da isterdim çünkü. Öğle arasında çıkacak yemeğin pizza olduğunu söylerken ya da adımı onun ağzından, onun sesinden duymayı ne kadar çok istediğimi anlatırken bambaşka baksın isterdim gözlerime. Eminim hep kırpıştırdığı gözleri parıl parıl parıldar, bana saçındaki mavi tutamla yüzüğünün grisinden farklı bir renk gösterirdi bu sefer.
