Warmth of Summer

Chapter 14

Isang malalim na buntong hininga ang ginawa ko nang makita ko ang pag lipad ng eroplano kung saan naka sakay si mommy at daddy. Napangiti ako, para akong nabunutan ng tinik sa dibdib ngayong nakita kong wala na sila. It feels like hell being with them for a week, pakiramdam ko kung magtatagal pa sila dito ay baka tuluyan na akong mawalan ng bait. The pain and hatred everytime I see them is unbearable.

"You must be very happy to see them leave," nilingon ko si Sandra nang marinig ko itong magsalita sa tabi ko. Hindi ko ito pinansin at nauna nang maglakad sakanya. Kaagad akong dumeretso sa van at inutusan ang driver namin na umalis na.

"Introverts people can make a great leader, they may look unsociable and acts awkward around everyone else, but introverts are mostly knowledgeable and very flexible in creating ideas."

Nakatitig ako kay Jarred habang nag re-report ito sa harap. Siya ang nag volunteer na mag report pero sinabi niya kay ma'am na tumulong kami sa pag gawa. Jarred is one of those liars... great.

Natapos ang reporting at dinismiss na kami ni ma'am. Half day lang ngayon dahil ang lahat ay naghahanda na para sa Intramurals na gaganapin the day after tomorrow.

Nagsimula na ding magtayo ng booth ang bawat section.  Ang iba ay nag tayo ng fruit juice, street foods, at ang iba ay mga accessories na gawa sa mga shells at iba pa. Nang mapa daan ako sa amin ay nakita kong nagtayo din sila ng pastry for those who loves sweets.

Dumeretso ako sa hall ng eskwelahan kung saan gaganapin ang Ms. Intramurals para sa practice. Lima kaming candidates mula sa iba't ibang section ang nakasalang dahil limang candidates bawat school.

Napatingin ako kay Sandra nang bigla itong sumigaw, narinig ko ang mahinang pag tawa nang iba pang candidates nang makita nila itong nadapa sa stage. Siya kasi pinaka unang rarampa at panghuli naman ako, kaagad naman itong nilapitan ni Trav, partner niya at saka itinayo.

"Ano ba Sandra! We've been practicing for a month now, ganyan din ba ang ipapakita mong performance kapag nasa Intramurals kana?!" Inis na singhal ng trainor namin.

I rolled my eyes, we all commit mistakes, nobody's perfect.

"It was an accident, no one wanted to be tripped!'

Tinarayan lang siya ng bakla saka kami pinarampa ulit. And this time, he ordered us to do it perfectly without mistakes. Kaya naman ay inihanda ko na ang sarili. Nasa part na kami kung saan mag tatagpo ang dalawang mag partner. Jarred was on the other side and we are supposed to meet at the center. When it was our turn I confidently walk with a big smile on my face, I guess that's my favorite assets. I never tried walking with fierce look because I don't think it suits me, so it's either I'd smile or give them an emotionless face.

Nang magtagpo kami ni Jarred sa harap ay ipinatong ko ang siko ko sa balikat niya saka ako umawra. Iikot na sana ako nang maramdaman ko ang pagka bali ng 6 inches na takong na suot ko. Kaya naman ay kaagad akong napa upo at damn! Napapikit ako nang maramdaman ko ang pag sakit ng paa ko. I think I sprained my ankle.

"Ano ba! pati ba naman ikaw Andra?!" narinig kong sigaw ng trainor namin.

Sinubukan akong itayo ni Jarred pero mas lalo lang akong napa igik sa kirot. Maingat nitong hinubad ang heels na suot ko saka nag aalalang tumingin saakin.

"Does it hurt?"

"Obviously," I rolled my eyes at him. I was about to turn to our trainor nang maramdaman ko ang kamay nito sa paa ko. He gently held my feet and started to massage it.

Narinig ko ang pag utos ng trainor namin na kumuha ng cold compress, I guess he saw how badly hurt I am.

Napatitig ako sa maamong mukha ni Jarred, I can't believe he can be this gentle and considerate unlike the first time we met and had a conversation. He looks innocent and kind... and concerned about what happened.  Abot langit ang kaba ko nang mag angat ito ng tingin, nag tagpo ang mata naming dalawa napalunok ako at kaagad nag iwas ng tingin.

"Does it still hurts a lot?" nag aalalang tanong nito.

"N-No, it's getting better...now."

Tinabig ko ang kamay nito at sinubukang tumayo, pero hindi ko pa talaga kaya. I almost fell but Jarred wrapped his arms around my waist to prevent me from falling. I roamed my eyes around the hall only to see everybody's eyes on us. Napatingin ako sa gilid nang maramdaman kong may nakatitig saakin mula doon, napalunok ako nang makita si Tari na naka tingin saamin, nang makitang naka tingin ako ay kaagad itong ngumiti and then she mouthed "are you okay?"

I smiled at her in return and nodded.

"Let me help you," nabaling ang atensyon ko kay Jarred at tumango. Inalalayan ako nitong maglakad hanggang sa maka baba kami ng stage. I stopped at the very last step of the stairs when I saw him there, Sean.

Pinasadahan ako nito ng tingin hanggang sa mabaling ito sa braso ni Jarred na naka pulupot sa bewang ko. I saw how his concerned face turned into an emotionless one. Tinalikuran kami nito at nauna nang maglakad ngunit bago pa man ito tuluyang maka layo ay tinawag ko ang pangalan nito na kaagad naman niyang ikinatigil.

"I don't think I can drive, can you take me... home?" mahinang sabi ko sapat lang para marinig niya.

Hindi ito nagsalita at nanatiling naka talikod saakin. Nag hintay ako ng ilang sandali pero hindi ito lumingon kaya naman ay nagsimula na akong maglakad habang nanatili namang naka alalay sa akin si Jarred.

"It's okay, I'll drive you home—" napatigil si Jarred sa pag sasalita nang walang pa sabing binuhat ako ni Sean. He was carrying me bridal style, I saw the shocked on Jarred's face but Sean remained emotionless and silent. Tinanguan ko si Jarred at awkward na ngumiti na lamang sakanya.

"Are you mad?" tanong ko kay Sean nang maka pasok ito sa kotse niya. Nilingon ako nito sa passenger seat pero nanatili lamang itong tahimik.

Hindi na ako nag pumilit pang kausapin ito. Because if he really wants to talk to me, he would. Tamihik lamang kaming dalawa hanggang sa makarating kami sa condominium. Bumaba ito mula sa driver's seat saka umikot at binuksan ang pintuan para saakin. Tatanggalin ko na sana ang seat belt nang unahan ako nito, I swallowed hard when his lips almost touched mine sa sobrang lapit nito saakin. Sa sobrang lapit nito saakin ay amoy na amoy ko ang mentol mint na hininga nito.

I bite my lips at napa iwas ng tingin nang maramdaman ang kamay nitong dumampi sa likod ko at sa likod ng tuhod ko. Binuhat ako nito at saka inilabas sa kotse.

Hanggang sa makarating kami sa harap ng condo ko. Dahil hindi naman niya magagawang buksan iyon habang hawak ako ay ako na ang nag bukas. Tahimik ako nitong ibinaba sa sofa at umalis, ang akala ko ay lumabas na ito ng condo ngunit bumalik ito na may dalang first aid kit.

Naka titig lamang ako sa kanya hanggang sa matapos niyang lagyan ng hot compress ang ankle ko, hindi naman daw iyon ganoon kalala at wala naman daw nabali na buto at ipahinga ko lang daw ay gagaling na ito. Ang sabi ng nurse namin sa school, nang makita nito kanina ang kalagayan ko.

"Are you really not going to talk to me for the entire time, week, month and year?"

"Why? Do we have something to talk about Andra?" malamig na tanong nito na ikinatahimik ko naman kaagad. Tumikhim ako at pekeng ngumiti.

"Of course we don't, I just think you're acting weird these days," mahinang bulong ko.

"You're the one who's acting weird eversince then Andra," matalim ang mga matang tumitig ito saakin.