Sen benim sademsin

Unutulmak kaçınılmaz son...

Mavi eve geldi içinde hep onu görmüş sarılmış öpmüş olmanın Mutluluğu hemde o çaresizlik vardı, ve aldığı aşkla topladı cesaretini yazdı tüm Olanları, evet beyaz bir kez daha yanıltmıştı maviyi bir kez daha gidiyordu, gitme dedi mavi gitme diyebildi sonrasında ulaşabileceği her yerden engellendi, artık sabah olabilir miydi ? Mavi içinden o koskoca yalnızlığın içinden kendini bir cümleyle teselli etti. "Olsun hiç sarılmamış olabilirdim bu kadarı da güzeldi" tüm gece kendini bu cümleyle teselli etti, ne kadar da zor bir durum, tek başınasın ağlayacak bilecek bir omuzun yok anlatabilecek biri yok, kendini bir cümleyle teselli ederek yastığa tırnaklarını geçire geçire ağlıyorsun, sesin çıkmasın diye o sessiz hıçkırışlar, yutkunuşlar...
Çok lanet olası Şeyler bunlar, ama mavi artık alınmalıydı beyaz hep böyleydi hep giderdi, her gitmede de kendine bir pay çıkarırdı, ilk defa gitmiş olmaya Hakkı vardı beyazın, ama ettiği laflara Hakkı yoktu, sevdiği bir kadına bunlar nasıl söylebilirdi. Tüm gece bunları düşünmekle geçti, sabah olduğunda şimşiş bir yüz, kıpkırmızı gözler, yorgun bir beden ıslanmış onlarca peçete ve bir yastık. Geçti Aynanın karşısına ve o çaresizliği bilmişliği gördü. Ilk defa inandı artık bittiğine, kendini olduğu kadar toparladı şişen Gözlerini olduğu kadar sakladı kapattı. Kar durmuştu sanki sadece dün geceye özeldi o kar, erimeye başlamıştı bile, mavi havaya aldırış etmeden çıktı dışarı yürümeye başladı yağan karlara bata çıka, tutmaya çalıştığı o yaşlar bir iki derken akmaya başladı Gözlerinden, tutamadı kendini, beyazla denk gelmemek için uğraşıyordu, hızlıca geldi eve.