Her Untold Pain

If I could fly

Music filled my ears, as I sang the song, my eyes drop a tears. As I look at the sky, a sunset remind me of your unexpected goodbye.

I wanna ask why? Do you really need to leave? Do you need to leave?

Bakit? Bakit kailangan dumating tayo sa pahina ng kwento na bigla kang mawawala?

Kung sana alam ko lang na ito na ang huling kabanata na mayroong saya, sana hindi ko na ipinagpatuloy ang kwentong mauuwi lang pala sa mga luha.

Hawak-hawak ang bulaklak, luha ay hindi tumitigil sa pagpatak, mga alala ay tumatak... hanggang sa iyong huling halakhak.

And suddenly, that last moment we had, flashbacks.

"Magiingat ka pauwi ha." napangiti ako kay Ry na kasabay ko sa paglalakad.

"Paano ba 'yan, baka ito na ang huli nating pagkikita." biro nito at sinabayan pa ng tawa. Hindi ko alam pero iba sa pakiramdam, bigla akong natakot.

"Paano nga kung ito na ang huli?" tanong ko na ikinatigil niya.

Nagkibit-balikat ito sa akin, "edi dapat magpaalam na tayo sa isa't isa ngayon?"

I bitterly smile, "I mean, what if ito na ang huli nating pagkikita, paano ang bukas na wala ka?"

Napabaling ako sa kanya ng bigla niya akong inakbayan. For the moment of realization, I can't imagine a day without him. Because honestly, he always made my day.

"Kumalma ka nga, hindi pa ako mawawala. At saka hindi ako mawawala unless bukas na ang araw ng kamatayan ko."

"Huwag ka ngang magbiro ng gan'yan, hindi nakakatawa."

Napabuntong hininga ito, "If one day you need to live a day without me, just look at the sky.. I'm always there."

Sabi nila, kapag mahalaga na sayo ang isang tao, hindi mo hahayaan na mawala pa ito. At sabi pa nila, kapag nagpapahalaga ka, ingatan mo.

Pero paano kung dumating sa punto na kamatayan ang maging kalaban mo? Paano mo iingatan ang isang tao na alam mong bukas o makalawa, mawawala na siya? Anong pwedeng gawin para hindi mawala ang isang taong mahalaga sayo kahit na dumating na ang oras para lisanin niya ang mundo?

Minsan, mapapatanong ka na lang... bakit kailangan mangyari 'to?

For that last day of ours.. I never thought that everything would end up here.. dito sa lugar kung saan ang pinakaayaw kong puntahan.

I can feel the cold breeze hugging my body, I heard sobs and I can see how those people cry over you.. asking you why? Begging you to stay and even wishing you to open your eyes.

At the matter of fact that you came unexpectedly and left even more unexpected.

Should I say thank you?

Do I need to say goodbye?

I hate you, of all people bakit ikaw pa?

Sa dinami dami ng tao sa mundo, bakit ikaw pa ang nawala? Ang daya mo naman, ang sakit. Ang hirap tanggapin at ayokong tanggapin ang lahat ng 'to.

Ayoko, hindi ko kaya.

Napalunok ako na naging dahilan para mas lalo lang sumikip ang aking didbib, nanginginig na ang mga tuhod ko. Nawala ang lahat ng lakas ko sa katotohanan na magwawakas na ang ating kwento.

I don't want to close this book, you will remain in my heart.. always be in my mind.

Hanggang sa walang hanggan, mananatili kang buo sa puso't isipan. Ry, ito ang una at huling beses na sasabihin ko 'to sayo.. mahal na mahal kita.

There I stand, looking at your coffin, crying so hard and bursting all the pain.

Itong rosas na binigay mo sa'kin ay ibabalik ko sayo. I want you to know that this rose represent something about us.

If I could fly, I'd be coming right back home to you. If I could fly, I wanna go there with you.. again.

"Meet me later.. as the sun set along the sky." I utter and gave him the rose of my goodbye's.

- The End -

HerPenSilhouette