Το μοιραίο ταξίδι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 [ΠΑΤΕΡΑ;!]

Εκείνη την στιγμή άκουσα την μητέρα μου να φωνάζει:
Κ: Θανάση! Μπελά! Δημήτρη! Χριστίνα! Το φαΐ είναι έτοιμο!
Χριστίνα λένε την αδερφή μου. Είναι ποιο μεγάλη από εμένα. Ο Μπαμπάς μου είχε πεθάνει πριν από 7 μήνες. Η θεία και ο θείος μου, ήταν μάρτυρες στο συμβάν. Στην αστυνομία δεν είπαν τίποτα γιατί ήταν τόσο σοκαρισμένοι που δεν μπορούσαν να μιλήσουν. Για την ακρίβεια θυμάμαι ακόμα τι είχαν πει.
Θ: Δεν μπορώ να το πιστέψω!
Μ: Ούτε εγώ!
Αστυνομία: Θα μας πείτε κάτι; Είστε μάρτυρες ή όχι;
Θ: Συγνώμη έχουμε σοκαριστεί πάρα πολύ!
Μ: Δεν θα ήθελα να συνεχίσουμε την συζήτηση αυτή! Με κάνει να νιώθω άβολα!
Α: Το καταλαβαίνω αλλά θα πρέπει να μας εξηγήσετε αλλιώς δεν μπορούμε να μάθουμε τι έχει συμβεί.
Θ: Τι εννοείτε; Δεν πέθανε από γεράματα;
Μ: Τι λες μωρέ Θανάση!
Α: Νέος άντρας είναι. Σας μοιάζει για παππούς;
Μ: Αυτό που εννοούσε ο Θανάσης είναι πως όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή πεθαίνουν.
Τα υπόλοιπα δεν θυμάμαι. Μέχρι και σήμερα που τους ρωτάω τι είχε συμβεί αρνούνται να μου απαντήσουν και συνέχεια αλλάζουν συζήτηση. Γιατί άραγε; Τότε εκείνη την στιγμή θυμήθηκα πως η μητέρα μας μας έχει φωνάξει όλους για φαγητό. Έτρεξα κάτω πριν προλάβει να έρθει η θεία μου με τον θείο μου. Έπρεπε να πω στην αδερφή μου για την συζήτηση που άκουσα. Θα ξέρει αφού σπουδάζει ψυχολογία.
Είδα όμως κάτι που με έκανε να ξανασκεφτώ το τι θα πω στην αδερφή μου. Ξαφνικά άκουσα ένα δυνατό μπαμ και αισθάνθηκα ζαλισμένος. Δεν καταλάβαινα τι γινότανε. Ξύπνησα στο παλιό δωμάτιο του πατέρα μου. Να σημειωθεί πως το δωμάτιο του το έχουμε κάνει αποθήκη. Παραξενεύτηκα. Μήπως κοιμάμαι και δεν το ξέρω; Τότε είδα τον μπαμπά μου να κάθετε σε μια καρέκλα στενοχωρημένος και σκεπτόμενος.
Δ: Πατέρα;!
Βαγγέλης (Πατέρας): Δημήτρη μου;
Δ: Είσαι στα αλήθεια εσύ;
Β: Ναι Δημήτρη εγώ είμαι!
Εκείνη την στιγμή αισθάνθηκα το πιο χαρούμενο παιδί του κόσμου.
Δ: Πόσο μου έλειψες!
Β: Εγώ σε έφερα εδώ .
Δ: Τι εννοείς;
Β: Το μπαμ που άκουσες, ήμουν εγώ.
Δ: Γιατί τι με θες;
Β: Θέλω να σου πω κάτι που δεν το ξέρει κανείς. Μόνο η θεία σου και ο θείος σου.
Δ: Τι έγινε!;
Β: Εγώ πέθανα από δηλητήριο!
Δ: ΤΙ;!
Τότε από μέσα μου έτρεμα. Δεν μπορούσα να το χειριστώ.
Β: Η θεία σου και ο θείος σου δεν είναι αυτοί....
Μόλις είχα ξυπνήσει. Στον πραγματικό κόσμο αυτή την φορά. Βρισκόμουν στο δωμάτιο μου στο πάτωμα. Ήταν όλο μούσκεμα. Λογικά από τα δάκρυα που έκλαιγα. Δεν πρόλαβα να μάθω τι ήθελε να μου πει ο μπαμπάς. Αλλά θα μάθω και θα βρω πως σκοτώθηκε και από ποιον! Πρέπει να συλληφθεί ο άνθρωπος που έπραξε τέτοιο έγκλημα! Τα βάλατε με λάθος άνθρωπο!