Το μοιραίο ταξίδι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 [ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ]

Ήμουν μικρός όταν η μαμά μου αποφάσισε να μετακομίσουμε στην Αμερική. Δεν θυμάμαι και πολλά. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ο θείος μου ο Θανάσης είχε πει "Κατερίνα στην Αμερική ανοίγει ένα καινούργιο ξενοδοχείο που έχει πολύ ωραία θέα στο βουνό. " Γιατί έμενε στην Αμερική. Η μητέρα μου η Κατερίνα δεν την ένοιαζε και πολύ γιατί δεν μέναμε στην Αμερική. Μετά από 2 χρόνια η μητέρα μου βρήκε λέει μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά που σου δίνει πολλά χρήματα από εκεί. Που άλλου; Στην Αμερική! Εγώ θυμάμαι δεν είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα αλλά μετά από λίγα χρόνια κατάλαβα γιατί η μαμά μου ήθελε τόσο πολύ να μετακομίσουμε.
Όταν ετοίμαζα τα πράγματά μου παρατήρησα πως η θεία μου με τον θείο μου κάτι έβαζαν στην βαλίτσα της μητέρας μου. Κατά λάθος άκουσα μια συζήτηση που δεν έπρεπε..
Θεία Μπελά: Τι θα κάνουμε!
Θείος Θανάσης: Δεν ξέρω! Πρέπει να πείσουμε την Κατερίνα να πάει στο σπίτι που θελουμε.
Μ: Πως θα το κάνουμε αυτό;
Θ: Λοιπόν, θα τους πούμε πως βρήκαμε ένα σπίτι σε μικρή τιμή και θα πληρώνουμε εμείς το μισό ενοίκιο.
Μ: Ωραία ιδέα! Αλλά πότε θα τους το πούμε;
Θ: Μετά το δείπνο θα πάω στην Κατρίνα και θα της το πω.
Ο θείος μου από μικρός έλεγε την μητέρα μου Κατρίνα. Δεν ξέρω τι σκαρώνουν αλλά θα προσπαθήσω να μάθω.
Μ: Θύμισε μου, γιατί το κάνουμε αυτό; Αδερφή σου είναι.
Θ: Το ξέρω αλλά μετά από αυτό που έμαθα θα πρέπει να την εκδικηθώ.
Μ: Μα αυτό έγινε πριν 19 χρόνια όταν ήσασταν παιδιά!
Θ: Δεν με νοιάζει, σε αυτό τη σπίτι, θέλουν δεν θέλουν, θα πάνε! Και αν χρειαστεί θα τους απειλούμε!
Μ: Ναι αλλά κάποια στιγμή θα το μάθει.
Θ: Τι εννοείς, θα μάθει ότι θελουμε να την σκοτώσουμε;
Εκείνη ακριβώς την στιγμή έμεινα κόκαλο. Δεν μπορούσα να κουνηθώ από τον φόβο μου. Όταν επιτέλους μπορούσα να κουνηθώ έτρεξα στην μητέρα μου. Ξαφνικά ένιωσα τον εαυτό μου να σταματάω. Σκέφτηκα για λίγο και πήρα το κινητό μου και το έβαλα να ηχογραφεί την συζήτηση. Όταν πήγα κοντά στο δωμάτιο που μιλούσαν τους ένιωσα να σταματάνε. Έμεινα ακίνητος. Ένιωθα να με κοιτάνε. Μπα.. αφού ήμουν πίσω από την πόρτα. Τέλος πάντων, άφησα το κινητό μου πίσω από την πόρτα και έτρεξα στην μητέρα μου να της μιλήσω.
Δημήτρης (Εγώ): ΜΑΜΑ ΜΑΜΑ!
Κατερίνα (Μητέρα μου): Τι έγινε παιδί μου;
Δ: ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ Ο ΘΕΙΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ!, είπα με έντονο τόνο.
Κ: Ποιο σπίτι; Στην Αμερική;
Δ: Ναι! Έχουν βάλει στόχο να...
Ξαφνικά ένιωσα τον εαυτό μου να μην μπορώ να μιλήσω.
Δ: Να.... σου δώσουν το μισό ενοίκιο!
Κ: Α! Τέλεια! Και γιατί να μην το δεχτώ;
Δ: Θέλουν να... να....
Κ: Τι παθαίνεις τελευταία;
Δ: Δεν ξέρω, ΑΠΛΑ ΜΗΝ ΤΟ ΔΕΧΤΕΙΣ!
Κ: Είμαι ενήλικας και ξέρω να αποφασίζω μόνη μου.
Δ: Μα..!
Τότε θυμήθηκα πως έχω το κινητό μου να ηχογραφεί. Έτρεξα χωρίς να σκέφτομαι κάτι άλλο εκείνη την στιγμή. Το πήρα και έτρεξα στο δωμάτιο μου. Το έβαλα να το ακούσω.
*Τρίτη 3 Απριλίου 2006, ώρα 18:32*
είπε η ηχογράφηση, ακούστηκαν οι φωνές της θείας και του θείου μου.
Μ: Το άκουσες αυτό;
Θ: Κάτι άκουσα
Μ: ΔΗΜΗΤΡΗ!;
Δ: Ευτυχώς που δεν το άκουσα
Θ: Λοιπόν, μετά το δείπνο την παίρνω μέσα και της λέω το σχέδιο μας, εννοώ με το σπίτι.
Μ: Ωραία και εγώ θα είμαι με τον Δημήτρη για να μην σας ενοχλεί.
Ακολούθησε ησυχία. Εγώ περίμενα επίμονα να ακούσω και αλλά πράγματα. Η ηχογράφηση τελείωσε και δεν άκουσα τίποτα άλλο.