Inna Dziewczyna

Rozdział 12

- Posłuchaj, tam na dole - wskazała na ziemię - Chcą ciebie, żebyś pomogła im się wyzbyć innych rodów. Ja chcę ci pomóc. Zaufaj mi, proszę. - po krótkim namyśle, kiwnęłam głową. Heri chwyciła mnie za ręke i razem weszłyśmy w ciemność.

***

Ten czas był dla mnie już jedynie dalekim wspomnieniem. Teraz, razem z moją przyjaciółka aka upadłym aniołem, szwendam się po podziemnym mieście. Łażę tutaj ubrana w typowe suknie.

 Jak to brzmi?!

Taa... Zawsze niosiłam krótkie sukieneczki lub proste dżinsy. Teraz jestem zmuszona do noszenia czarnej sukni do ziemi i do tego jeszcze ta moja forma. Tutaj to ja jestem mało rozpoznawalna.

Chyba...

Cicho podświadomości!

- Madlen, do rzędu! - z rozmyślan wyrwał mnie rozkaz wydany przez głównego doradcę KRÓLA. Tak, tutaj jest jeszcze monarchia. O i tak, tutaj nazywam się Madlen, bo okazało się, że wszyscy już znają imię nowej strażniczki mocy.

Nowy przydomek!

Jak pięknie! - czujecie ten sarkazm?!

Kiwnęłam twierdząco głową i cofnęłam o krok, zasłaniając się przy tym moimi ponownie zafarbanowymi (A/N nie mogłam tego odmienić!) na czarno, włosami. Strażnik chwycił mnie i Heri za łokieć i pociągnął w stronę konia.

Wbraw pozorom, oni nadal trzymają się zasady, że skrzydła używa się tylko w nagłych wypadkach.

To po co, do cholery, one są?!

Założył nam na ręce sznury i przywiązał je do siodła, gdzie sam się usadowił. Wymieniłam zaniepokojone spojrzenie z przyjaciółką, bo niestety, ale przeżyłam już parę takich akcji i nie są one za miłe. Koń ruszył, a my, ledwo nadążając, biegłyśy za nim, co chwila o coś się potykając i łamiąc palce u stóp. Oby dwie byłyśmy bose... A ten okropny mężczyzna jechał coraz szybciej, wybierając coraz to bardziej kamieniste drogi. Moje nogi nie wytrzymywały tego i powoli z maleńkich ran zaczęła płynąć niebieska krew. Ja - jak na księżniczkę przystało - miałam niebieską krew, pokazującą, że jestem z wysokiego rodu.

Nie mogą tego zauważyć, nie mogą!

Opadłam na kolana i już po prostu nie mogłam, nie mogłam się powstrzymywać. Niebieska maź zaczęła płynąć pod prąd. Krew zaczęła oblepiać moje uda, brzuch, ramiona. Heri przegryzła swoje sznury i podbiegła do mnie. Wiedziała, wiedziała, że ja muszę wykorzystać magię która się we mnie zgromadziła, ale to nie było proste.

 To jest jak tykająca bomba. Wewnątrz mnie.