Babamlar ortalıkta hala yoktu ve bir haber de alamıyordum artık endişelenmeye başlamıştım. Salonda boş boş otururken kapı çaldı.
Bella: KAPIYA BAKIN!
kimse kapıyı açmaya tenezzül etmemişti
Bella: İlla her şeyi Bella yapsın bu evde dimi! Size ne diye para veriyorsak!
Kapıyı açtım. Karşımdaki kişiyi beklemiyordum.
Şerif Peterkin: Günaydın Bella
Bella: Günaydın?
Peterkin: İçeri almayacak mısın?
Biraz kenara çekildim ve salona geçip oturdu ben de karşısındaki koltuğa oturdum.
Bella: Ne için geldiğinizi sorabilir miyim?
Peterkin: Söylemesi çok zor fakat bir yerden başlamak gerekiyor.
Ne diyo bu. Boş boş yüzüne bakmaya devam ettim.
Peterkin: Baban Tom Peterson ve eşi Alice Peterson bu sabah saat 6 civarında trafik kazasında hayatlarını kaybettiler.
Bi an beynimden vurulmuşa döndüm. Her ne kadar fazla konuşmasak da onlar benim ailemdi ve artık tek kalmıştım.
Peterkin: Bana kalırsa bu kaza eseri olan bir şey değil planlanmış bir cinayet olabileceğini düşünüyoruz.
Cevap vermedim. Kim neden onları öldürmek istesin ki! Kimseye bir zararları yoktu özellikle Alice'in. Sadece komşulara ve alışverişe giderdi. Gözümden yaşlar sel gibi akıyordu. İlk önce arkadaşlarım şimdi de ailem.
Peterkin ayağa kalkıp sırtımı sıvazladı
Peterkin: 2 gün sonra cenazeleri var. Uğraşmak istemezsin diye biz hallettik.
Başka bir şey söylemeden gitti. Saatlerce oturup ağladım artık başım zonkluyordu ben de kalkıp yatağıma gittim.
~~~~
Sabah yine başımın ağrısıyla kalktım. Telefonumu elime aldım bir sürü mesaj vardı herkes baş salığı dileklerini iletmişti nerden haberleri olduysa. Hiç birine cevap vermedim bugün yatakta yatmaktan başka yapmak istediğim bir şey yoktu. Biraz instagramda gezinirken telefonum çaldı. Sarah?
Sarah: Merhaba Bella. Babanlara olanları duydum hepimiz çok üzüldük.
Bella: Sağolun
Sarah: Bi hep senin yanındayız biliyorsun dimi? İstediğin zaman yanımıza gelebilirsin yalnız hissedersen
arkadan bir kaç mırıltı sesi geldi demek ki öbürleri de yanındaydı.
Bella: Sağol Sarah ama yalnız değilim
çok yalnızım.
Sarah: Peki o zaman görüşürüz
Kapattı. Evet yalnızım ama onların yanına gidecek kadar aciz değilim. Telefonu bırakıp biraz düşünmeye başladım. 1-2 saat sonra kalkıp giyindim ve evden çıktım
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bisikletimi aldım ve kesiğe doğru sürmeye başladım. Evet belki önceden onlara fazla ön yargılı yaklaşmış olabilirim ama biraz düşününce ne kadar eğlenceli ve birbirlerine karşı sadık oldukları aklıma geldi. Sonuçta kimse hayat tarzını seçemiyordu.
Yarım saat kadar sonra John B nin evine gelmiştim. Hepsinin burda olucağını düşünüyordum ve yanılmamışım verandadan sesler geliyordu. Gitsem çok garip karşışarlar mı acaba?
Böyle düşünürken arkamdan bir ses geldi
Jj: Bella!?
Bella: JJ! Merhaba
Jj: Burda ne işin var
Kaşlarını çatmış ve ellerini cebine koymuş bana bakıyordu. Al işte gelmemem lazımdı buraya hangi kafayla geldiysem
Bella: Şey ben Sarah için-
Jj: Dalga geçiyorum gel hadi gidelim
Kolunu boynuma sarıp eve doğru yürüdük. Kalbim aşırı hızlı atıyordu korkudan sanırım.
Jj: Çocuklar! Bakın kim gelmiş!
Hepsi dönüp bize bakmıştı. Aşırı sinif oluyordum Jj'e. Hepsi burdaydı fakat bir kişi eksikti. Julia.
Jj beni hala bırakmamıştı ve koltuğa oturmuştuk.
John B: Baban ve Alice için çok üzüldük. Babanı kaybetmek nasıl bir his iyi bilirim
Hafif gülümsedim.
Bella: Sağol
Kiara: Ee neden burdasın?
Sarah: Kie!
Kiara: Ne var! Onlar yüzünden başımıza gelmeyen kalmadı!
Bella: Haklısın aslında gelmemem gerekirdi
Ayağa kalktığım gibi Jj geri oturtttu
Jj: Otur. Kie ne dediğini bilmiyor saçmalıyor işte her zaman ki gibi.
Kiara: Saçmalıyor muyum!? Bilmem farkında mısınız ama o ve onun gibiler hepimize köpek muamelesi yapıyor! Üstelik Topper az kalsın John B'yi öldürüyordu!
Bella: Üzgünüm! Böyle olmasını istemezdim ama siz de kardeşim dediğim insanları bana düşman ettiniz! Ayrıca gidip de ben demiyorum onlara yoksulları gördüğünüz yerde öldüresiye dövün diye!
