"Kalbime gizlenmiş bir günah, hayatıma bulaşan o lekeydin sen."
Yüzümün hemen yanında var olan o eşsiz sureti ve belki de dünyanın sekizinci harikası olan kehribar hareleri yine akli dengemi bozuyor, nefesimi keserken ciğerlerimin yardım dolu haykı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nasılsınız?
Mahi ile yeni bir maceraya daha başladık. Bu sefer daha planlı ve istediğim karakterleri yazıyor olmaktan dolayı mutluyum.
Satır arası yorumları, fikirlerinizi benimle paylaşmayı lütfen unutmayın.
Keyifli okumalar...
Yanlızca bir kırıntıydın içime ilk düştüğünde
İşaret parmağım ile arabanın içinde yankılanan türküye ritim tutarken güneş gözlüklerimin ardında kalan yolları izlemek ile meşguldüm. Yarımını açtığım camdan içeri sızan serin deniz rüzgarı ve kokusu ciğerlerimi rahatlatırken İstanbul'un haykırışları kulaklarıma doluyordu. On yıl sonra tekrar bu yollardan geçiyor olmak ruhumun hareketlenmesine neden olurken içimdeki tüm hisler adeta birbirine karışmıştı.
Ait olduğum yere bu denli yabancı hissetmek çok garipti.
Vakitsiz bir anda...
Bilmediğim bir neden beni alıp götürdüğünde o yerlere
Keder ve budalalıktan başka yaşamın bir anlamı var mıydı?
Ya yoktu ya da ben henüz o anlamı bulamamıştım.
İki saat olmuştu.
İtalya'dan döneli.
Ağabeylerim ise beni bugün değil yarın dönecek olarak biliyordu.
Küçük tatlı sürprizler...
Derin bir nefes alırken evin bulunduğu konuma dönmüş ve biraz daha gaza basmıştım. İçimde, geri kalanların hüznü varken bir yandan da mutlu ve heyecan doluydum. Neredeyse sekiz sene sonra tekrar ülkeme dönmüştüm. Geri gider miydim bilmiyorum fakat içimden bir ses burada kalacağımı söylüyordu.
Araba evin önüne gelirken durmuş ve karşımdaki malikaneye kısa bir bakış atmıştım.
Karaca Malikanesi...
Doğduğum apartman dairesinden, ağabeylerimin emekleri ile geldiğimiz konum.
Gülümsedim.
İhtişamı, gücü ve parayı severdim.
Egoist biri değildim fakat kendime güvenim kimi zaman beni egolu biri gibi gösterirdi.
Umrumda mı? Hayır.
Kemerini çözüp arabadan inerken beni ilk karşılayan kapının önünde bekleyen koruma olmuştu. "Kime bakmıştınız?" Diye sorduğunda tebessüm ettim. "Sen burada yenisin," Yüzünü inceledim. Genç görünüyordu. "Zülfikar ağabey nerede?" Dediğimde kaşları çatıldı. "İki sene önce işten ayrıldı..." Bir süre beklerken ifadesi sertleşti. "Siz kimsiniz ve niçin geldiniz?"
