A Happily Ever After

Chapter Ten

JESSA

≿━━━━༺❀༻━━━━≾

Chock-full people are hurrying back and forth across the street as we stand still and watch the chaos. Male and female wander about and sprint while carrying large baskets. Ventors shout for their products, people gossips with their blaring voices, the wheels from carts rattle loudly against the stone pavement.

"Now what?" Tanong ni Stefan sa amin.

None of us answered and just stood still. Liam shifted uncomfortably behind me.

Every house is two stories tall, with tens and stores facing the street. From here, I can see the twinkling gems and jewelries and the vibrant colors of the fabrics. The aroma of raw meat and spices are wafting through the air. Big signages crowd the overhead vision with its lively colors.

"Paano naman natin mahahanap sila Castillo dito?" Tanong ko sa dalawa na parehong nasa likuran ko. "Hindi 'nga rin natin alam kung sinong katawan ba ang napasok niya."

Walang sumagot. Naramdaman ko lang si Liam na gumalaw sa likuran ko. "Uhm, may ilang barya dito sa suot ko. Saan kaya tayo nito madadala?"

Umikot ako at tinignan ang sinasabi niya. There are six coins on his large hand, all with little dents, indicating that they had been used previously.

"Let's try?" I ask the two. Sabay lang silang tumango.

Sabay kaming naglakad at nilusob ang tao.

Ang lahat ay masyadong naka-focus sa sarili nilang ginawa— ang paglalakad sa dami ng tao, ang pagbebenta, o ang pamimili. Walang sino man ang nakatingin sa amin at patuloy lang sa kanilang mga sariling ginagawa.

Tumigil kami sa isang stall na puno ng para 'bang mga necktie o tela, na may lamesa rin na puno ng mga alahas at tinapay.

Liam stretches out his hand to get the attention of the old lady vendor, and asks. "Ano po kayang pwede naming mabili sa ganitong halaga?"

The lady squinted her eyes and calculated the coins in his hands. "Pwede kayong makabili ng tatlong tinapay sa halagang 'yan."

Tumingin sa amin si Liam, a silent question if we should buy one. Biglang kumulo ang tyan ko dahil ilang oras na ang huling kain ko. Kaya tumango na ako sa kanya to tell him to buy the bread.

My eyes followed the hand of the lady as she took the bread wrapped in translucent plastic. I can imagine how soft that bread would be, how it would melt in my mouth... yum. Namumuti pa rin ang ilang parte ng plastic dahil siguro sa init. Sobrang kinis rin nito at napaka-ganda ng pagkakulay brown nito. My stomach grumbled and I gulped. Simula pala kahapong tumakas kami ni Stefan sa palasyo ay hindi na ako muli pa nakakain.

Dahan-dahan naming kinuha ang tatlong tinapay mula sa kamay ng tindera. The bread feels so warm in my hands.

I peel off the plastic and take a big bite, almost crying because it tastes so good. It melts so well in my mouth, and every bite feels so warm.

"Ano na po pala ang balita sa prinsesa?" I asked, out of the blue.

Sabay na napatingin sa akin si Stefan at Liam, kulang nalang ata ay sitahin ako sa pagtatanong na ginawa ko.

"Hindi mo ba alam?" Pagulat na tanong sa akin ng babae.

Ngumiti ako. "Nasa kabilang baryo po kasi ako kagabi kaya wala ho akong masyadong balita," pagsisinungaling ko.

"Ganun ba," she says, putting down her bag full of coins. "Tumakas kagabi ang prinsesa kasama daw ang isang estranghero."

Stefan gives me a nervous look but I only glare at him. "Po? Bakit po? Ano naman po ang balita?" I asked.