A Happily Ever After

Chapter Twelve

JESSA

Stefan caught me before I could even touch the ground. Hindi ko na nakontrol ang bigat ko kaya halos natumba kami pareho dahil sa pagtalon ko.

The door from above us closes. I can hear the sofas being pulled back to its position. Then another loud BANG! rings along with the breaking of the wooden door. Heavy footsteps shake the flooring overhead.

My whole arms are still wrapping around Stefan's neck. His arms are also hugging my waist. We look at each other's eyes, before he raises an eyebrow. "You okay?" He asks.

I immediately scramble away from him. I nod at him.

"Search around the house," Prince Ellis' voice ordered from above.

"Follow me," Selene whispers to us and starts walking down the rocky slope. "Do not make a sound."

Wala nang komento namin siyang sinunod. Mabato at madulas ang daanan namin dahil para bang nasa bangin ang bahay ni Hoderlia. And my new boots seem to do well. Even though na may konting heels ito, I never feel uncomfortable.

Hindi pamilyar sa bawa't isa sa dinadaanan namin, maliban kay Castillo. Dahan dahan kaming lahat na umaapak sa lupa at halos hindi ko na rin marinig ang simpleng paghinga ng lahat.

Ngunit naririnig ko pa rin ang malalakas na utos ni Prince Ellis. "OPEN EVERY WINDOW AND EVERY DOOR!" He yells. "I SWEAR TO GOD I SAW THEM ENTER HERE!"

Nanlamig naman ang mga kamay ko at halos nanigas ang mga tuhod ko. Alam kong may bintana sa likuran na bahagi ng bahay, at buksan lang nila iyon ay makikita na kami sa kalayuan na tumatakas. The rest of us heard it too, so we all walked faster, hanggang sa tumakbo na kami.

"Just run and never look back! Be quiet!" Selene whispers to us.

Nakapa ko ang hood sa bagong suot ko, so I quickly took it and covered my head. I am starting to appreciate my new outfit. Mas madaling gumalaw. My feet are much more relaxed, it stretched and bent perfectly as I ran. I am certain if I am wearing different kinds of clothing, I would have a hard time moving. It stretches and bends accurately to my movement, the material never fights my motions. It's perfect.

We ran quietly and far enough that I could not see Hoderlia's house from the distance. Mukhang hindi na rin kami nakita nila Prince Ellis. Kumalma kalma naman ang puso kong halos nagwawala na sa dibdib ko sa sobrang kaba.

"Sana ayos lang ang mama ni Hoderlia," sabi ni Castillo mula sa unahan. "Sana hindi siya saktan ng kahit kanino sa kanila."

At ayan na naman ang guilt na umaakyat ulit sa sistema ko. Sino sino pa ba kaya ang maaring naapektuhan sa pagtakas ko? Sa pagtakas ni Prinsesa Blaidrah? Pero hindi naman kasi ako maaring bumalik sa palasyo, lalo ngayo't nahanap ko na ang mga kasama kong nahigop ng mundo ng libro ko.

Alam ko na walang mangyayari kung magkakahiwalay kami. Kung magkakahiwalay man ang sino sa amin... ayaw ko na isipin ang mga maaring mangyari. Baka may maiwan sa amin dito.

Napailing ako sa iniisip ko. Hindi. Hindi maari. Sabay kaming nakapasok dito...

Kaya sabay sabay din kaming aalis.

All of a sudden, a big creature flew overhead. Its enormous shadow washes over me before it flies across the horizon in the distance. Para 'bang nabuhusan ako ng tubig nang makita ko nang ayos ang lumipad sa itaas.

It's a small, dark dragon with a size about my whole body.

The same dragon I had seen earlier chasing us.

"Jessa?" Stefan, na nasa likuran ko, ay napahawak sa balikat ko. Tumigil din ang mga kasama ko sa paglalakad at nilingon ako. "Anong meron sa lumilipad sa itaas?"