My SuperHeroes!

2*

Al mijn hele leven vanaf de basisschool werd ik gepest. Ik dacht dat het in het middelbaar zou overgaan. Niet dus. En alleen omdat ik geloofde in bovennatuurlijke wezens. Superhelden. Ik had mijn mond moeten houden. Dan werd ik nu niet elke dag uitgelachen en gepest. Ik zat vast in de wc's als ik voor het eerst in de basisschool met mijn superhelden contact had. Ja. Vast. In. De. Wc's.

Mijn klasgenoten hadden me erin opgesloten. Toen ik om hulp riep gaf niemand antwoord, niet dat er iemand me zou horen maar het was het proberen waard. Ik zat helemaal boven van het schoolgebouw en het was zeker een meter dertig hoog. Springen was geen optie want er was ook geen raam alleen aan het plafond waren twee koepels die het zonlicht binnen lieten. Ik had me op de grond gelegd en gewacht tot iemand de deur van de wc's zou opendoen. In de tussentijd keek ik door de koepel. Ik zag iets in de lucht. Het zoefde heen en weer. Het stopte plots in de lucht en kwam dichter naar het dak van het schoolgebouw, dichter naar de koepel, dichter naar mij. Ik zag het gezicht van een jongen met lang bruin golvend haar. Hij had een rood oranje pak aan. Naast hem kwamen nog twee gezichten tevoorschijn. Ze hadden alle twee een kuif, alleen was het bij de ene zwart en de andere bruin. Ik vormde met mijn lippen het woord "Help". Ze keken me verbaast en fronsend aan. Ze gingen wat achteruit en hielden een discussie. De jongen met bruin golvend haar beeldde met zijn handen dat ik me moest verplaatsen. Er kwam vuur op de koepel. Echte vlammen. En in no time sprong het glas van de koepel in. Ik beschermde mijn gezicht met mijn handen. Nadat het gesprongen glas was gevallen hoorde ik stemmen.

'Waarom deed je dat?'

'Harry zei dat ik moest.'

'We mochten onze krachten aan niemand tonen.' Ik zat recht en keek op vijf jongens die elkaar verwijten en beledigingen toe blaften. Mijn ogen werden groot. De jongen met de bruine kuif kreeg me in het zicht en tikte op de schouder van de zwartharige. Hij draaide zich om en zei.

'Harry, doe haar vergeten dat we hier zijn geweest en bestaan. Nu!' Ik schudde heftig mijn hoofd en liep achteruit.

'Jullie zijn superhelden? Mijn superhelden.' De zwartharige kwam weer voor mijn gezichtsveld. 'We zijn niet alleen jouw helden, iedereen heeft hulp nodig. Harry doe nu wat ik zeg, dan kunnen we hier weg en verder gaan met onze missie.' blafte hij naar een zekere Harry. Maar ik liet me niet van de wijs brengen. Ik liep rondom hen. Mijn eigen ogen niet gelovend. Een jongen met een blonde kuif kwam voor me staan en zei: 'Hi, ik ben Niall en hoe heet jij, schoonheid.' Ik kon het niet geloven en ik kwam met mijn vinger tegen zijn kaak. Hij giechelde. 'Ik...ik ben Reeve. En jullie zijn mijn helden.'