My SuperHeroes!

6*

*Niall*

Het was gebeurd. We hebben haar van haar herinneringen aan ons beroofd. Ze zal ons nooit meer herinneren. Een steek verdriet schoot door mijn hart. Waarom voelde ik dit? Ik mocht geen compassie met haar hebben. Dat heeft Zayn ons wel duidelijk gemaakt. Ze wist te veel over ons. Het zou haar dood worden. Weer hebben we een leven gered, maar toch deed het pijn, omdat ze de enige was die ons echt kende, ons aanbad en ons herinnerde. Ik slenterde door het huis waar we verbleven. Mijn groen pak had ik verruild voor een gemakkelijk zittende trainingsbroek en een luchtig shirt. Met mijn hand door mijn haar strijkend dacht ik na. 

Waar zou ze zijn? Wat zou ze doen? Wie zou er bij haar zijn? Allemaal vragen waar ik nooit meer van mijn leven een antwoord op zou krijgen. Natuurlijk kon ik haar bespioneren, maar ook dat was echter door Zayn verboden. Alle contact met haar werd door hem verbroken. Het was al een overtreding om aan haar te denken. Zucht. Mijn vingers tokkelden op de muur. Groene steeltjes met kleurrijke bloempjes groeiden tegen de muur en bloeiden uit tot ranken die van boven tot onder reikten. Weer zuchtte ik. Liam verscheen plots voor mijn neus en keek mij en de met bloemen bedekte muur nieuwsgierig aan. "Wat zie jij er ongelukkig uit? Zelfs je bloemen verwelken." Mijn ogen werden naar de bloemen getrokken. Inderdaad. De kleurrijke bloemen werden al snel kleurloos en slap en vielen met hoopjes op de grond. Ik haalde mijn schouders op en liep verder door de gang. Liam keek me nog na voordat ik de deur die naar mijn kamer leidde met een zachte klik dicht trok. 

*Louis*

Voorzichtig dronk ik van de hete kop thee die Harry had gemaakt voor mij. Hij leunde tegen het aanrecht en beet aan zijn nagels. Een van zijn nerveuze tics die hij al een tijdje niet meer onder controle had. De muntdrank gleed door mijn droge keel en liet een warm gevoel achter. "Aan wat denk je, Hazza?" Hij staarde me een tijdlang aan en trok dan een wenkbrauw op. "Serieus? Dat vraag je aan me?" Ik haalde mijn schouders op alsof ik er niets aan kon doen. "Misschien spookt er iets anders door je gedachten dan Reeve." zeg ik simpelweg. Hij zucht en duwt zich op met zijn gespierde armen op het marmeren blad. We dachten allemaal aan Reeve, dat was normaal, denk ik. Medelijden stroomde door me heen en verdreef het heerlijke gevoel van de warme thee die mijn slokdarm passeerde. Ik duwde de kop van me weg, kruiste mijn armen en hing zwaar tegen de leuning van mijn stoel. "Waar is Zayn? Ik heb hem al een paar uur niet meer gezien?" Ik keek Harry aan. "Die zal waarschijnlijk een feestje aan het bouwen zijn. Ter ere van het geheugenverlies van Reeve. Hij vond haar van in het begin al niet aardig." Harry sprong op en maakte aanstalten om de keuken te verlaten. "Wat ga je doen?" vroeg ik nog voordat hij zo goed als de keuken uit was. "Zayn zoeken." hoorde ik hem nog zeggen.

*Zayn*

Met mijn benen wiebelend keek ik uit op het dak van het hotel waar we verbleven. Het koude halflege biertje in mijn hand gaf me een goed gevoel. Alsof ik terug in de tijd werd getrokken, de tijd van mijn jonge tienerjaren. Ik mocht af en toe van mijn moeder meedrinken met de grote jongens. Maar na de derde slok spuugde mijn tien-jarige zelf het bier walgend uit. Nu dronk ik met lange teugen en genoot ik van elke slok. Maar dat is niet waarom ik hier zat te mokken. Althans niet om terug te denken aan de tijd van toen. Dat had ik ondertussen al te veel gedaan. Nee, ik zat hier omdat ik Reeve iets had aangedaan. Mijn instinct zei dat dat nu eenmaal de regels zijn, maar mijn hart daarentegen bokste tegen dat gevoel van verwaandheid. Wat moest ik nu doen? Het wissen van herinneringen was onomkeerbaar. Mijn ogen trilden en lieten voor het eerst in lange tijd traanvocht stromen. Het geluid van voetstappen ving mijn gehoor op. Ik keek achter me en zag Harry op me afkomen. "Oh, gelukkig. Je zit hier. Ik heb de afgelopen drie kwartier naar je lopen zoeken." Ik knikte als groet en plantte de teut van het bierflesje aan mijn mond. "Sinds wanneer drink jij terug? Je zou er toch mee stoppen, zei je?" Harry zette zich naast me neer en staarde na mijn stilte ook naar de skyline van ons hotel. "Wauw, wat een prachtig uitzicht." Nu zag ik ook de kleuren van de ondergaande zon die de gebouwen en wolkenkrabbers een donkere schaduw gaven. Daarvoor zag ik alleen de zwarte kleuren van mijn gedachten. "Ja, het is mooi." zei ik met gebroken stem. Harry hoorde de trilling maar ging er niet op in. "Zayn, Louis zei dat je blij bent dat Reeve haar herinneringen aan ons kwijt is. Is dat waar? Haatte je haar dan zo erg?" Hij ging er dus toch op in. Hm... Wat zou ik antwoorden. Ow ja. "Dat gaat je geen zak aan, Harry. Ik heb lief wat ik wil en ik haat wat ik wil. Reeve helde gewoon aan de verkeerde kant. En haten is een groot woord. Ik zou eerder zeggen: onaangenaam. Ja, ik vond haar onaangenaam en irritant. Ze verstoorde elke missie." Harry liet zijn schouder zakken en keek weer naar de skyline. "Wel, dan heeft Louis gelijk. Jij bent soms echt een zak." met die woorden liep hij hoofdschuddend weg. Met een woedende kreet smeet ik boos het lege bierflesje van het dak. Na een paar seconden hoorde ik het versplinteren van glas. 

Waarom? Waarom maakte ze me het zo moeilijk?