My SuperHeroes!

4*

Ik kneep mijn ogen toe. Klaar om de slag te krijgen. Klaar om alles waarvoor ik heb gewerkt te verliezen. Ik wachtte en wachtte. Er gebeurt niets. Voorzichtig open ik een oog. Ik had Harry voor mijn gezicht verwacht, druk bezig met zijn gave om mijn herinneringen over hen te wissen. Er was niemand voor me. Opeens hoor ik achter me geroep. 'Gaat het? Ben je oké?' Stomverbaasd duw ik me van de grond en sta ik weer rechtop. De jonge politieagent snelt naar me toe en houd me stevig aan mijn arm vast. Ik wou hem geruststellen en zeggen dat hij me nu wel mocht loslaten, want hij kneep echt hard in mijn arm, alsof ik elk moment van mijn stokje kan gaan.Ik wou hem zeggen dat er niets is gebeurt, maar dan loog ik. Ik wist het even zelf niet meer. Wat is er eigenlijk gebeurt? Ik heb mezelf van het hoogste gebouw, in het noorden van de stad, gestort om de helden, die ik al een heel lange tijd in de gaten houd, terug te zien. Zodat ze me zouden redden. En dan? Dan zou ik... Ja, wat zou ik dan eigenlijk willen. Wat kunnen zij mij bieden? Ik kan naar hun gaven vragen, ook al weet ik er al alles van, tot in de puntjes. Het is gewoon mijn leven geworden.

Thuis laat ik me op mijn bed vallen. De politieagent had verteld dat hij me al krijsend aantrof. Dat ik naar de lucht sloeg alsof ik tegen iets vocht. Dat was ook zo, maar ik wou hem geen gelijk geven. Alleen ik weet dat er superhelden bestaan en dat wil ik ook zo houden. Niemand mocht iets van dit geheim weten.

*Louis*

Het was raar om zomaar opeens weg te lopen. Reeve had ons nodig, dat had ze al meerdere keren getoond. We moesten bijna elke missie staken omdat zij altijd wel ergens onze aandacht opeiste. Ze was in paniek, eenzaam en in pijn verdorven. Niall en Harry protesteerden terwijl ik en Liam alleen maar naar Zayn luisterden. We moesten wel. Hij is, een soort van, onze bevelhebber. Toch stak het even dat ik dit hulpeloze meisje aan haar lot over moest laten. Dat zag ik ook bij de andere jongens. Ze had gelijk toen ze vertelde dat we de drang voelden om iedereen die hulp nodig had die te verlenen. Ze wist gewoon alles over ons, hoe gek en stalkerig dat ook klinkt. Ik ben blij dat er toch iemand ons werk herinnert en apprecieert. Zayn daarentegen is volledig tegen haar. Hij haat het dat ze onze missies verstoord. Hij haat het wanneer we even over het "gekke meisje" hebben. Volgens mij heeft hij een oogje op haar. Terwijl zij meer de aandacht trekt van een niets wetende Niall. Wat een puinhoop!

*Zayn*

Ze brengt alles naar de haaien. Al dat werk om niets prijs te geven is voor niets geweest. Ik had Harry moeten dwingen om toen, die ene dag, haar hele geheugen te wissen. Hier word ik echt kwaad om. Als ik even niet oplet staat ze daar weer. Reeve! Ze heeft iets krankzinnig in die bruine ogen van haar. Ze is te nieuwsgierig, te moedig, te... zelfzeker. Maar dat was ik toen ook. Op die verschrikkelijke dag. Ik geloof dat het een donderdag was. Ja, donderdag de achttiende...

...De winter was ten einde en de lente brandde op mijn huid. Ik was nooit een sociaal iemand. Ik liep altijd alleen. Toen ook, ik kwam van de training. Ik had vreselijk gezweet en stonk als de pest. Maar het kon me geen zak schelen. Ik liep naast de spoorweg naar huis. Ik hoorde in de verte de barelen zakken en de auto's stoppen. Als ik daar, op dat moment, die dag, niet had gewandeld was ik nu niet wie ik nu ben de dag van vandaag. Niemand had het door maar als je goed keek zag je een klein meisje huppelend over de spoorwegen dansen. Het is een illusie. Iemand is als klein huppelend meisje getransformeerd. Ik greep meteen in want de trein naderde. Ik was te nieuwsgierig, te moedig, te...zelfzeker. Ik duwde het meisje weg en liet me op haar vallen wanneer de trein, met een snelheid waar je "U" tegen mag zeggen, voorbij zoefde. Ik keek op en zag geen klein meisje meer. Onder me lag een veel oudere vrouw. Haar lange zwarte haren golfden over haar schouders. 'Ga van me af!' zei ze bars. Op commando sprong ik recht. Ik was verbaasd. Ik gaapte de vrouw met open mond aan. Als een normaal iemand was ze gek gekleed. Maar ze is niet normaal, verre van zelfs. En dat ben ik nu ook. Haar zwarte pak omsloot nauw haar wonderbaarlijke lichaam. 'Wie ben jij?' was de vraag die ik toen stelde. Ik keek om me heen tot in het diepste van mijn hart geschokt. De bestuurders in de auto's leken ons niet op te merken. Niemand leek ons op te merken. 'Jij bent...?' vroeg ze aan mij. Ik keek haar geërgerd aan en zei mijn naam. 'Zayn,' Ik bleef naar de auto's kijken. 'Wees maar niet bang. Ze kunnen ons niet zien. Daar heb ik voor gezorgd. Wel Zayn, Ik ben Diana. Superheldin van de illusies en de teleportatie. Jij hebt mij gered en nu mag ik mijn taak aan jou overdragen. Hoe raar dit ook klinkt. Je leeft in een wereld waarvan je totaal niets weet. Om je heen zijn overal slechte mensen, criminelen, maar waar slecht is, is ook goed dus ik geef nu mijn taak door aan jou. Mijn tijd is gekomen. Ik geef jou de krachten van de snelle trein die naderde en een boost voor jouw oplettendheid. Stel me niet teleur.' Opeens was ze weg. Ik wist nog toen ik met mijn ogen knipperde dat ik niet werd beetgenomen. Dit is echt. Op een dag zal mijn tijd ook komen. Dan zal ik een scene moeten spelen en zal iemand het hulpeloze mensje redden. De gelukkige krijgt dan mijn taak en dan zal ik niets meer weten van wat er allemaal gebeurt is. Ik zal gelukkig en oud verder leven tot ik sterf. Triest, is het niet? Ik zal op een dag niet meer weten dat ik al die mensen heb gered. Maar het voelt goed om dat nu te weten. Van Diana heb ik niets meer gehoord. Ze had waarschijnlijk nog een gelukkig leven. Het is nu wel al vijftien jaar geleden. Zij zal dan nu ongeveer begin de veertig zijn. Misschien met een gezin, of alleen. Misschien gelukkig, of depressief.

Niet veel later ontmoette ik de rest van de groep. Ik was als eerste getransformeerd, dus ik kreeg de taak als leider op me. Daar was ik wel trots op. Ik mocht hen commanderen, maar moest wel mijn plicht doen en niet profiteren. Dus ja, nu weet je iets meer over mijn verleden. Dat is ook het enige dat je over mij te weten komt. Meer krijg je niet. Ook niet als je van een wolkenkrabber springt als we toevallig voorbij vliegen zoals Reeve.