My SuperHeroes!

3*

En dat was het, mijn kleine korte ontmoeting met mijn superhelden. Ze hadden zich allemaal aan me voorgesteld. Je had; Niall, in het groene pak; Harry, in het rode pak; Zayn, in het zwarte pak; Liam, het oranje pak; en Louis in een blauw pak. En nadat de jongens Zayn zijn gezaag en bevelen beu waren hadden ze besloten om te vertrekken en verder te gaan met hun missie. Niall had eerst met zijn gave de deur geopend.

Toen waren ze weg uit mijn leven. Ik had op dat moment dan ook besloten dat ze mijn leven werden. Ik deed onderzoek uit, zocht op internet, bibliotheken, kranten en suffe superheldenclubs voor meer informatie over deze bovennatuurlijke wezens. Ik had mezelf in levensgevaarlijke situaties gebonden om mijn helden toch nog een keer te kunnen zien, tevergeefs. Mijn kamer hing vol met foto's en aanwijzingen dat ik niet droomde. Mijn ouders mochten vanaf dan ook mijn kamer niet meer binnen. Mijn vader had me dan toch betrapt en gaf me huisarrest en een week de tijd om alles weg te gooien. Ik gaf niet op. De kelder werd alleen gebruikt om drank en vlees op te bergen. Ik had voor mezelf daar een schuilplaats gemaakt. Daar stond nu alles. Je had licht van een rode lamp wat het nog griezeliger maakte. Ik werd geobsedeerd. Mijn klas vond me creepy en bleven zo ver mogelijk uit de buurt. Ik gaf ze gelijk, ik moest ook van hun niks weten, als ze mij gerust lieten kon ik rustig verder werken. Maar dan middelbare school. Nu ook, vindt mijn klas me raar en gestoord. Mijn wiskunde en chemie en fysica werden beter. Ik was even slim als de professor die vooraan les gaf. Het labo vindt ik het leukste. Experimenteren. Specimens onderzoeken. Verslag uitvoeren. Ik werd doorgestuurd naar een labo voor gevorderden. De kelder bij mij thuis werd dan ook ontdekt. Ik verhuisde alles naar mijn lab in het opleidingscentrum. Ik moest nog eens een poging wagen en volgens mijn berekeningen vliegen ze noordwaarts de stad uit. Ik stond op het dak van een wolkenkrabber. Ik keek op mijn horloge om de precieze seconden te bevestigen. Ik liet mezelf vallen. De wolkenkrabber was ongeveer 450 meter hoog. Ik zou dus nog lang kunnen vallen voordat ik de grond raakte. Ik zag in de verte vijf stipjes die alsmaar groter werden. Ik opende mijn mond en schreeuwde de longen uit mijn lijf. Eén van de stipjes had het opgemerkt en kwam als enige naar beneden om me op te vangen de rest vloog door. Ik stopte met schreeuwen en opende mijn armen om direct in de armen te vallen van... Zayn? Dat had ik niet verwacht. Waarom Zayn? Hij kon me niet hebben omdat ik zo kinderachtig deed met "Mijn Helden". En omdat hij niet spontaan iemand zal helpen als zijn mede collega's erbij zijn zodat zij de klusjes konden doen. Misschien blafte hij wel van alles naar ze om aanstalten te maken door te gaan met de missie. En hij het hopeloze en hulpeloze vallende meisje zou redden. Wat een grap. Hij vloog lager zodat mijn voeten de grond raken en hij bleef voor mij zweven . 'Ben je niet goed bij je hoofd?' Hij had me dus herkend. 'Ik wou jullie gewoon nog eens zien.' Hij fronste zijn voorhoofd voor meer uitleg. 'Jij bent gek. Je laat jezelf van een gebouw vallen om ons te zien. Denk je soms dat we geen belangrijkere dingen te doen hebben. We gaan geen theekransje met je doen, hoor.' Ik stotterde, dit is de eerste keer. ' Wel ik...em, doe onderzoek naar jullie.' kwam er hakkelend uit. 'Onderzoek? Wel, schrijf dit in je onderzoek. We zijn niet in je geïnteresseerd. We redden alleen de ondergang van de wereld. Dus voor de duidelijkheid laat ons met rust.' Zayn trok me mee naar een zijstraatje. Hij gebaarde dat ik stil moest zijn. Ik keek hem verbaast aan. 'We worden bespioneert.' was zijn antwoordt. Ik bekeek hem grondig. Hij was een dertig centimeter groter dan mij en zijn bicepswaren enorm en goed te zien onder dat strakke pak. Hij keek om de hoek van het gebouw waarachter we ons verstopten. Hij draaide zich naar me om. 'Vals alarm.'Zei hij. Niall en Louis kwamen de hoek om. 'Zayn, je hebt Reeve gevonden.' Het klonk meer als een vraag. 'Ja, ze heeft zichzelf van een gebouw laten vallen om ons te zien.' Hij was pisnijdig. Louis legde met een schok zijn hand op zijn hart. 'Reeve, ik voel mij zo vereerd.' Hij zei het als grap. Niall keek bezorgd. 'Reeve, wil je dat nooit meer doen. Je had wel dood kunnen zijn.' Ik liep naar hem toe en stopte tien centimeter voor zijn voeten. 'Ik wist waar ik mee bezig was. Ik hou jullie al een tijdje in de gaten en weet exact waar jullie je bevinden dus ik wist dat jullie die wolkenkrabber zouden passeren.'Hij rimpelde zijn voorhoofd. 'Waarom deed je dat dan? Hoe wist je dat we  je zouden opmerken? Hoe wist je dat we je zouden redden?' Ik stapte weer achteruit. Ik mocht hen niets meer prijsgeven. Al dit onderzoek kon op een seconde voorbij zijn als ik niet de juiste woorden zei. 'Ik em...ik. Dat is geheim. Ik wist het gewoon. Jullie zijn superhelden, jullie super-zintuigen hadden me al lang opgemerkt en je hebt altijd de drang om die persoon dan te redden. Ook als je wou of niet.' Abrupt hield ik mijn mond. Nialls ogen verrieden niets maar Zayns boze gezicht werd alleen maar kwader. 'Haal Harry en laat hem haar geheugen over ons wissen. Ze weet té veel over ons.' Louis knikte en vloog meteen weg. 'Nee, dat kun je niet maken!' riep ik. 'Jullie zijn mijn leven.Zonder jullie maak ik mezelf van kant.' Niall werd alsmaar triester en Zayns mondhoeken krulden omhoog. 'We gaan niet alles wissen. Gewoon hier en daar een aanpassing in je hoofd aanbrengen.' Ik liet me vallen op mijn knieën voor Niall. Ik sloeg mijn handpalmen op elkaar. 'Alsjeblieft Niall, vergeef me.Harry mag mijn geheugen niet wissen. Hou hem tegen.' Niall deed niets. Zayn kwam achter hem staan en fluisterde iets in zijn oor. Nialls ogen werden groot en zijn gezicht leek van steen. Hij nam mijn pols en ik kon geen kant op. Zijn hand veranderde in steen, want dat is zijn gaven. Hij is verbonden met de natuur. De textuur van het gesteente is te sterk. Toen Louis samen met Harry terugkwam was ik bloednerveus. Ik probeerde me los te trekken uit Nialls stenen greep. Geen beweging. Ik schopte met mijn tippen op zijn scheenbenen. Nog altijd gaf hij geen kick. 'Reeve rustig, ik ga even met je praten, goed? Je zal je na ons gesprek beter voelen.' Harry troostte me een beetje en stelde me op mijn gemak. Hij gaf me rust en vertrouwen. Dat was zijn gaven. Om te misleiden en gedachten weg te nemen. Plots was ik weer een storm van gekrijs en geschop. Iedereen kwam rond me staan en probeerden me te kalmeren. Harry praatte in een waas. 'Je zal je niks meer herinneren, je gaat door met je leven. Kijk me aan Reeve!' Ik wende mijn gezicht van hem af, slootmijn ogen en nam een grote hap lucht. Ik krijste mijn longen uit mijn lijf. De dingen die ik had geleerd was dat superhelden een super gehoor hadden. Ze waren hypergevoelig voor scherpe geluiden. De jongens hadden hun handen op hun oren gelegd en ik was uit hun grepen verlost. Dat was mijn kans en ik greep die. Ik rende zo snel als ik kon. Ik had dertig meter voorsprong ontwikkeld en beval mijn voeten in beweging te blijven. De jongens zaten achter me aan. Ze hadden natuurlijk een voordeel, hun vliegkracht. Op minder dan een tweetal seconden waren ze die dertig meter al voor. Ik was bijna op de drukke baan die naar onze stad leidt. Bijna! Zayn en Harry haalden me onderuit en ik viel languit op de grond van het voetpad. Ik draaide op mijn rug en  verplaatste me op ellebogen en voeten verder.