Her şeyin bir başlangıcı vardır tıpkı sonu olduğu gibi fakat bazı anlar olur ki yeni bir başlangıç yapmak isterseniz, hayata bembeyaz yeni bir sayfa açmak istersiniz ve yeni bir sayfa açabilmek içinde eskide kalan anılarınızı bilinçaltınızın güneş ı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bu kaç etti lan!? Ben seni oraya meslek sahibi ol, oku diye gönderdim! Fakat Korhan beyin okulda açmadığı sorun, dövmediği adam kalmadı hem de kim için? Bir ibne için!"
"Baba!"
"Ne babası lan! başıma açmadığı sorun kalmadığı gibi tüm okula bir ibne olduğunu bağırarak söylemiş gelmiş burda 'bobo!' ulan eşek oğlu eşek ben seni beni elaleme rezil et diye mi yetiştirdim!?"
"Alparslan yeter artık! Çocuğun üzerine fazla gidiyorsun!"
"Ha! Ben mi üzerine gidiyorum!? Bu oğlum dediğim eşek benim elaleme rezil etmiş, itibarımı zedelemiş ve ben abartıyorum öyle mi!?"
"Tamam haklısın canım."
"Tabiki de haklıyım Dilşen b-"
"Tamam Alparslan baba fazla üzerine gitmeyin çocuğun sabah sabah."
Dediğimle tüm bakışlar bana dönmüştü hatta evimizde Alparslan babamım özenle yetiştirdiği kedisi Sky bile bana bakıyordu.
Alparslan babam bana doğru konuşmaya başladı.
"Bu ibne beni elaleme rezil ettikten sonra kimsenin bana üstüne gitmem konusunda uyarmaya hakkı yok Batın! Bu eşek ancak böyle hatasını anlayıp pişman oluyor ve dize geliyor!"
Bakışlarımı Alparslan babamdan çekip Korhan'a çevirdim kafası dikti ve bakışlarında pişmanlığın 'p' si bile yoktu. Bakışlarımı tekrar Alparslan babama çevirdim açıkçası benim konuyla bir alakam yoktu o yüzden sessizce onların tartışmasını izlemek daha mantıklı bir seçenekti fakat tartıştığı kişi Korhan olunca duygularım mantığımın önüne geçiyordu istemsizce.
"Alparslan baba sence pişman olmuş gibi gözüküyor mu?"
Alparslan babam bakışlarını Korhan'a geri çevirince Korhan da ona boş bakışlarla karşılık verdi. Alparslan babamın sağ tarafına gelince arama mesefa bırakıp yüz mimiklerini incelemeye başladım. Bakışları ve yüz mimikleri kararsız olduğunu gösteriyordu.
Korhan'ın pişman olup olmadığından emin değildi.
Nefesimi verip kendimden emin bir şekilde Korhan'a bakışlarımı çevirince bana baktığın görünce afalladım. Ben ona afallamış bir şekilde bakarken o ise sanki çok zor bir soruyu çözmeye çalışıyormuş gibi kaşları çatık bir şekilde bana bakıyordu.
Bakışlarımı Alparslan babama doğru kaçırıp onunla kaldığımız yerden mükemmel muhabbetimize devam ettim.
"Sor bakalım Korhan'a pişman mı diye?"
Alparslan baba bende olan elalarını biricik oğluna çevirdi ve ona kaşları çattık, tereddütlü bir şekilde bakıyordu. Onun o gözündeki tereddütü görünce anladım bu adam bir süre daha böyle baktıktan sonra soruyu geçiştirip ringi terk edicekti fakat ben buna izin vermem lise zamanında bu adamdan az çekmedim. Zaten liseyi bitirdikten sonra dirrek beni yurtdışına göndermişti ve yıllar sonra buraya geldikten sonra biraz intikam fena olmazdı bence.
