Harsh Gentleman Series 2: His Sinful Touch (COMPLETED)

CHAPTER 14

CHAPTER 14:

KULANG NALANG ang murahin ko siya dahil sa tindi ng galit at sakit na nararamdaman ko. Paano niya nakakayang kapalan pa ang mukha niyang lumapit sakin after niyang ipasip-sip ang bunganga niya sa babaeng yun?Ano gamit niyang foundation para magamit ko din ng kumapal naman kahit papaano itong mukha ko?

"Lumapit sayo?! Bakit naman ako lalapit sa isang manwhore na kagaya mo? Bakit naman ako lalapit sa lalaking marumi kagaya mo? Ang sabi mo ayaw mo kay Alona? But you let her kiss you and suck your fucking tounge!"

"I pushed her away."

"You pushed her away?! Damn it! Hindi ka lang pala manwhore! Sinungaling ka rin pala!"

Umiiling siyang lumapit sakin. "I'm telling the truth," wika niya.

"Don't assume na paniniwalaan ko pa ang mga kasinungalingan mo, I don't want to see your face so stop pestering me," i show him my hand. "Maybe you forgot that i'm getting m-married?"

Nakita ko kung paano bumaba ang kanyang braso na kanina lang ay umangat dahil sa galit nito, ngayon nakikita ko kung paano tumamlay ang mga mata niya at paano nalungkot ang kanyang mukha.

"I thought hindi ka papayag?"

"Ang akala ko rin hindi eh, pero after knowing na hindi mo kayang tumupad sa pangako napag-isip-isip ko na, bakit ako tutupad sa pinangako ko? Bakit ko tutuparin ang pangako sa isang tao na siyang unang sumira nito?" puno ng pait kong tanong bago kumawala sa pag kakahawak ni Dame.

"Alam kong nag seselos ka lang."

"Nag seselos? Dream on manwhore," malamig kong wika.

"Mag usap tayo ng matino Doll."

Inirapan ko siya. "Don't, just don't come near me dahil baka mamura lang kita. Why don't we forget anything? Kalimutan natin lahat ng mga ginawa at sinabi mo. Kakausapin parin kita pero bilang nakakatandang kapatid nalang, no affections attach."

I left him and Dame standing dahil gusto ko nalang munang mapag-isa, yung walang Dame na ipapaalala sakin ang kamalasan na nangyayari sa buhay ko, na walang mag papaalala na ikakasal na ko sa taong hindi ko naman talaga gusto. Ayoko rin makasama o kausap man lang si kuya dahil narin sa sawa na ko sa mga kasinungalingan at kalukohan ng mga nito, nakakapagud at nakakasuka na tangina!

*Kring.. Kring.. Kring..*

Kinapa ko ang phone na nasa bulsa at huminga ng malalim kinalma ko ang sarili at pinilit na ngumiti bago sagutin ang tawag ni mommy.

"Yes hello mom?" panimula kong bati.

["Go home early, may importante kaming sasabihin sayo."]

"Kailan pa kayo nakauwi mom? How's your flight? Kasama mo ba si da--"

Mapait kong binaba ang tingin sa phone ng biglang pinatay ni mommy ang tawag. Hindi niya man lang ba itatanong kung kumusta ang quiz bee na sinalihan ko? Hindi ba nakarating sa kanya na champion na naman ako? Wala bang halaga ang every achievements na nakakamit ko kahit wala siya? Sila?

"Apo? Kanina ka pa namin hinahanap pero hindi ka namin mahagilap, kahit si West hindi namin makita."

Pinahiran ko ang mga luhang tumulo kanina. "Pabalik na po sana ako pero tumawag si mommy to inform us na nakauwi na sila, o maybe siya lang kasi di niya naman sinabi kung kasama niya si daddy."

"Bakit naman namumula ang mata ng apo kong yan? Galing ka ba sa pag iyak apo ko?" malambing na hinagod ni Lolo Roi ang aking buhok.

Hindi ko mapigilang yakapin ang Lolo dahil hindi ko narin kaya ang bigat sa dibdib na matagal ko ng pinapasan, kung noon malakas ang ngawa ko para malaman ng mga magulang ko na subra na kong nasasaktan, ngayon naman hindi ko na halos magawang umiyak ng malakas cause i don't want them tk think na subrang mahina ako, i don't want them to think na subra at hindi ko na kaya. I can't face them na subrang hina at halos walang magawa, hindi ako yun at ayokong mag mukhang ganon.