《Unicode》
သောကြာနေ့သို့ ရောက်လာဖို့ရန် ဘယ်လောက်မှပင် မကြာလိုက်။ ဆိုရှယ်ပွဲတက်ရန် လေးနွယ်ကို ကတိပေးထားပြီးပြီမို့ ပြုံးချိုနှင့် သိန်းဆောင်တို့လည်း ညနေအတန်းချိန်များပြီးစီးသွားသည်နှင့် အဆောင်ခန်းထဲမှာ ပြင်ရဆင်ရပြန်၏။ ပြုံးချိုမှာတော့ အဝတ်အစားလေး သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ပြီး ဘာမှလုပ်စရာမကျန်တော့သည်မို့ သိန်းဆောင်ကို ငုတ်တုတ်ထိုင် စောင့်နေရသည်။
"ဟ သိန်းဆောင် မပြီးသေးဘူးလားကွ"
မှန်ရှေ့ရပ်ရင်း ပြင်လို့မပြီးသေးသော သိန်းဆောင်ကိုကြည့်ကာ ပြုံးချို စိတ်မရှည်ချင်တော့။ ညနေ့၅နာရီလောက်ကတည်းက ပြင်ဆင်နေသည်မှာ ၆နာရီပင် ထိုးလုနေပြီ။ ဒင်းကတော့ မပြီးသေး။ ပြုံးချိုကသာ စိတ်တိုစပြုလာသော်ငြား သိန်းဆောင်ကမူ မှန်ကြည့်မပြတ်ပါချေ။
"ခဏကလေးပါကွ။ ပေါင်ဒါ ဖို့ပါစေအုံး။ အင်းလျားဆောင်ကို သွားရမှာလေကွာ။ နည်းနည်းပါးပါး ကြည့်ကောင်းအောင် ပြင်ပါရစေအုံး"
"အသားက ဖြူပြီးသားကို ပေါင်ဒါက ဖို့နေသေးတယ်။ မင်းဟာလေ.."
"ဟဲဟဲ.. ဟဲ"
ပြုံးချို စိတ်မရှည်ဘဲ ထိုင်စောင့်နေရသည်ကိုကြည့်ကာ သိန်းဆောင်က တဟဲဟဲ ရယ်၏။ တကယ်တမ်း ပြုံးချိုပြောသလိုပင် တရုတ်ကပြားသိန်းဆောင်မှာ ဖြူဝင်းနေသော အသားအရည်ပိုင်ရှင်ပင်။ သည့်ပြင်အမေနဲ့တူသည်မို့ နုနုဖက်ဖက်ရုပ်ကလေးက ဗမာဆင်ဖြစ်၏။ သည်ယူနီဗာစီတီဝန်းထဲမှာတော့ သိန်းဆောင်သည်လည်း လူချောလူလှတစ်ယောက်။
"မင်းလည်း ပေါင်ဒါဖို့အုံးလေ။ မြာကလေးတွေရှေ့မှာ မျက်နှာပြောင်ကြီးနဲ့ မကောင်းပါဘူး"
"မဖို့ဘူးကွာ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဖို့"
"မဖို့လည်း နေပေါ့။ နတ်ပြည်ဆွဲတင်တာတောင် အေးတယ်ဆိုပြီ ခုန်ချတဲ့ကောင်ပဲ"
YOU ARE READING
"Be me with you" (ရပ်နား)
Romance"ငါ မင်းနဲ့.. အတူတူနေပြီး အတူတူသေချင်တယ်။ ရယ်ခြင်း၊ ငိုခြင်းတွေကိုလည်း မင်းနဲ့ပဲမျှဝေချင်တယ်။ ဘယ်လောက်ဝေးမယ်မသိနိုင်တဲ့ သံသရာခရီးလမ်းကိုလည်း မင်းနဲ့ပဲ ငါအတူလျှောက်ချင်တယ်။ ငါ သိပ်များလောဘကြီးသွားသလားဟင်။ ပြုံးချို.." °°° "ငါ မင္းနဲ႔...
