Een nieuw begin 2

1.

Wanneer de schoolbel gaat pak ik snel mijn boeken in en ren ik naar mijn fiets toe. Ik heb nog precies 16 minuten om Rein in de gevangenis te bezoeken, dus ik moet opschieten. Ik fiets zo hard als ik kan langs de weg die ik de afgelopen twee weken bijna elke dag fiets.
Na het laatste stoplicht sla ik linksaf, naar een weg die wordt geblokkeerd door een groot gebouw waar ik drie maanden van leven heb doorgebracht.
Bij de balie lever ik snel al mijn bezittingen in en loop daarna door naar de deur waar een bordje 'bezoeken' op staat.
Toen ik hier voor de eerste keer naar toe ging verbaasde ik me erover dat het bijna precies hetzelfde gaat als wanneer je bezocht wordt. Ik had verwacht dat ze minder streng zouden zijn, maar er is nauwelijks een verschil. Gelukkig was ik al een beetje gewend geraakt aan de standaard procedure.
Als de gevangenisbewaarder de deur voor me open doet zie ik Rein al op de stoel aan de overkant van de tafel zitten.
'Hé, ik dacht even dat je niet meer zou komen.' Sinds Rein me verteld had dat hij verantwoordelijk was voor de poging tot het vermoorden van mijn vader is hij naar de rechter gestapt en heeft hij zichzelf aangegeven, waardoor ik vrij werd gelaten. Hij moet nu twintig jaar extra in de gevangenis zitten. In eerste instantie wilde ik hem niet vergeven, maar toen ik de brief, waar Rein de laatste paar dagen die ik in de gevangenis had doorgebracht aan gewerkt had- dezelfde brief die hij met zijn armen bedekte toen ik zijn cel binnen kwam omdat hij absoluut niet wilde dat ik hem zou lezen- thuis opgestuurd kreeg, merkte ik dat Rein al die tijd al van plan was geweest om me alles te vertellen. Nadat ik de brief had gekregen heb ik nog een week nagedacht en ik ben uiteindelijk naar de gevangenis gegaan. Dit was een lange autorit, want mijn huis lag best ver van de gevangenis af. Ik bezocht Sofie, Mason en Caroline ook gelijk en kwam er toen achter dat ik iedereen heel erg miste, zelfs de nare streken van Caroline. Ik vertelde mijn ouders dat ik er nog niet klaar voor was om afscheid van de plek waar ik die drie maanden heb gezeten, waardoor ze hebben besloten om dichter bij de gevangenis te gaan wonen. Nu probeer ik elke dag na school even langs te gaan.
'Sorry, ik was laat uit. Ik heb zo snel mogelijk gefietst.'
'Maakt niet uit, we hebben nu alleen wel minder tijd.' Rein trekt een droevig gezicht.
'Gaat het al weer wat beter op je nieuwe school?' vraagt hij. Omdat ik verhuist was moest ik ook naar een nieuwe school, maar dat vond ik wel fijn omdat ik niet meer normaal met mijn oude klasgenoten om kon gaan.
'Ja, ik zat vandaag weer naast Emily in de pauze en we worden steeds beter bevriend. Ik heb wel het gevoel dat ik haar binnenkort kan vertellen wat er allemaal gebeurt is met me.'
'Dat is fijn. Kom je morgen weer langs of ga je dan naar Sofie?' Meestal heb ik wel tijd om langs Sofie en langs Rein te gaan, maar op donderdag ben ik altijd laat uit waardoor ik maar langs één iemand kan.
'Ik ga morgen langs Soof, maar ik ga deze week niet langs Caroline of Mason dus ik ga overmorgen denk ik wel weer naar jou toe, als er niks tussenkomt.'
'Oké, ik kijk er nu al naar uit.' Rein zijn gezicht begint weer te stralen.
'Ik ook.' zeg ik terwijl ik op sta en onder begeleiding van de gevangenisbewaarder de kamer uit loop.

Wanneer ik thuis kom pak ik snel mijn boeken uit mijn tas, ik mocht van mijn moeder zo vaak als ik wilde langs de gevangenis als ik beloofde wel nog goede cijfers te halen.
'Hé schat, hoe was het op school.' Ik hoor mijn moeders stem uit de keuken komen.
'Goed hoor.' Dit is het antwoord dat ik haar de afgelopen twee weken elke dag geef, school is gewoon te saai om een gesprek over te beginnen.
Net wanneer ik mijn boeken open heb geslagen komt ze de huiskamer in gelopen.
'Luister lieverd, ik moet morgen tot laat werken dus ik kan niet langs papa. Ga jij even langs? De tijden waarop je hem kan bezoeken hangen op de koelkast.' Dat wordt dus geen Sofie morgen.
'Is goed, ik zal hem de groeten van je doen.' antwoord ik.
'Dankje schat, ik ga nu even naar de supermarkt, eten voor vanavond halen. Heb je nog iets nodig?'
'Nee dankje.' Ik ben blij dat mijn moeder weg gaat, ik kan me nooit concentreren als ze in de buurt is.
Ik begin met natuurkunde, omdat ik zo lang niet op school was heb ik veel gemist. Hierdoor heb ik een flinke achterstand en moet ik bijna het hele boek in een maand uit krijgen. Met de rest van de vakken heb ik niet zo een groot probleem, die vond ik ook al makkelijk voordat ik naar de gevangenis moest.
Gelukkig is Emily heel goed in natuurkunde, ze legt het me altijd uit als ik het niet begrijp. Ik had niet verwacht dat ik zo snel een goede vriendin zou maken op mijn nieuwe school, maar het voelt alsof ik al 2 jaar bevriend ben met Emily in plaats van 2 weken. Ik ben zo blij dat ze altijd voor me klaar staat en dat ik haar enige vriendin ben; al haar aandacht is op mij gefocust en dat is net wat ik nodig had. Één vriendin die er voor me is, het maakt niet uit wat ik doe of zeg, ze zal er altijd voor me zijn. Misschien is het al te snel, maar ik denk dat ik haar binnenkort ga vertellen waarom ik een achterstand met natuurkunde heb. Ik heb het niemand op mijn nieuwe school verteld, omdat ik bang was dat de leerlingen me, net als op mijn oude school, anders zouden behandelen. Sommigen zouden misschien denken dat ik echt mijn vader heb vermoord en anderen zouden denken dat ik zielig ben omdat ik drie maanden onschuldig in de gevangenis heb gezeten. Ik zou ze uit moeten leggen dat ik vrienden heb in de gevangenis en dat ik ze bijna elke dag op zoek.
Ik hoor een geluid; het komt van mijn telefoon. Ik heb een Whatsapp bericht ontvangen van Emily:

Zin om morgen af te spreken?

Wat moet ik nu zeggen? Ik moet morgen mijn vader opzoeken. Emily weet niet dat mijn vader in het ziekenhuis ligt. Dit is het moment dat ik haar alles moet vertellen.

Ik kan niet morgen.

Waarom niet?

Kom naar mijn huis, dan vertel ik het.

Ben onderweg.

Het is zover, ik ga Emily vertellen wat er de afgelopen vier maanden met me is gebeurt.