Een nieuw begin 2

31.

Ik weet niet waarom ik naar Nicolas ben gegaan. Natuurlijk vraagt hij zich nu af wat er met me is.
Ik zit op de bank met een glas water in mijn handen.
Ik heb al meerdere keren tegen hem willen zeggen wat er is gebeurt, maar nu moet ik het echt doen.
'Gaat het weer een beetje?' Nicolas heeft nog steeds zijn arm om me heen. Hij dwingt me niet om hem te vertellen wat er is, hij wil me slechts geruststellen.
'Ik moet je iets vertellen.' Deze woorden plus de tranen die nog op mijn kin hangen moeten Nicolas vast ongerust maken. Ik wil hem vertellen dat dit niet nodig is en dat het echt niet erg is wat ik hem wil vertellen, maar dan zou ik tegen hem liegen en dat wil ik juist voorkomen.
'Wat is er? Gaat alles goed met je gezondheid?' Ik weet dat Nicolas hier duidt op mijn Menière.
'Ja, dat is gewoon hetzelfde. Ik moet je iets anders vertellen.'
Ik houd mijn visie stevig op het glas in mijn handen gericht; ik kan het nu niet aan om naar Nicolas te kijken.
'Wat is er? Je weet dat je me alles kan vertellen.'
'Het gaat over mijn verleden.' Mijn verhaal begint nu al slecht, het gaat ook om het heden.
'En om het heden.' Voeg ik er dan maar aantoe.
'Ik wil eerst dat je me belooft dat je me uit laat praten en niet te snel conclusies trekt.'
'Natuurlijk doe ik dat, beloofd.'
'Goed, ik zal beginnen bij het begin. Ik heb in de gevangenis gezeten voor iets dat ik niet heb gedaan.' Ik voel Nicolas zijn greep om mijn schouders verslappen.
'In de gevangenis kwam ik iemand tegen, hij was heel aardig en we konden het goed vinden. We werden bevriend alleen na een tijdje kwam ik erachter dat ik door hem in de gevangenis zat. Ik was beschuldigd voor het neersteken van mijn vader.' Nu moet ik wel naar Nicolas kijken, ik moet weten of hij gelijk het ergste denkt.
Wanneer ik zijn gezicht zie is het al snel duidelijk dat hij bang en ongerust is. Ik moet zo snel mogelijk mijn verhaal afmaken.
'Hij heeft het overleefd, hij ligt nu in het ziekenhuis.' Een klein beetje van de angst op Nicolas zijn gezicht verdwijnt, goed.
'Je gaat me hier vast dom voor vinden, maar ik had het Rein vergeven. Ik bezocht hem best vaak in de gevangenis.'
Ik besluit het buiten wegen te laten dat Rein en ik iets speciaals hadden.
'Maar een paar weken geleden was hij ontsnapt uit de gevangenis. Twee dagen geleden zocht hij me op, hij wilde met me weglopen. Ik heb hem in de val gelokt, en ik heb hem aangegeven bij de politie, met het idee dat hij weer terug zou gaan naar de gevangenis en dat ik hem gewoon weer normaal op zou kunnen zoeken. Toen ik net naar de gevangenis ging kwam ik erachter dat hij naar een andere gevangenis is overgeplaatst en ik voel me nu alleen maar slechter over alles.
Nicolas het spijt me zo erg dat ik dit voor je verzwegen heb, maar ik ken je nog niet zo lang en het is zoiets groots. Ik wilde een nieuw leven beginnen, maar dat lukt niet. Het blijft me achtervolgen.' Volgens mij heb ik alles nu wel gezegd. Ik bedenk me nu dat de kans groot is dat Nicolas me ook gaat haten, maar ik wil eerlijk tegen hem zijn. Nicolas is begripvol.
Maar hij zegt niets. Zijn arm ligt ook niet meer om mijn schouders. In plaats daarvan gebruikt hij zijn arm om zijn hoofd vast te houden.
'Ik vond dat ik het je moest vertellen, ik snap het als je nu niet meer normaal naar me kan kijken en ik snap het ook als je me nu haat omdat ik het niet eerder tegen je heb verteld. Ik weet dat je begripvol bent, ik wil alleen dat je goed nadenkt voordat je iets doet. Ik geef heel veel om je.'
Nicolas zegt nog steeds niets.
'Nicolas...'
'Ik wil graag dat je weggaat.' Nicolas staat op en hij loopt naar de voordeur.
'Het spijt me echt, ik hoop dat je me kan vergeven.' Ik loop gehoorzaam zijn huis uit. Geweldig, opnieuw springen de tranen in mijn ogen. Ik loop naar mijn fiets, maar nog voordat ik erop zit voel ik de misselijkheid weer opkomen. Gelukkig woont Nicolas aan de rand van het bos, dan hoef ik niet in iemand zijn tuin over te geven.
Snel ren ik de straat over, waar ik mijn eten eruit gooi.