Buldu! Kelebek yolunu buldu, ateş kelebeğini buldu!
sonunda uçtu biricik ateşine, kelebek. belki gergin biraz, belki korkuyor ölümden, belki kendi ölümünden değil ama ateşin ölümünden; ateşi öldürmekten korkuyor... soruyor hep ateşe; "ya ben zehirli bir kelebeksem? ya seni söndüren şey ben olursam?" kelebeğin kafasını bu sorular bulandırıyor...
ateş hiç düşünmeden, kelebeği için konuşuyor; "eğer söneceksem, sen söndür kelebeğim. illa sönmem gerekiyorsa söndüren sen ol."
kelebek hala gergin, hala tedirginlik duygusunu içinde, bir yerlerde hissediyor... kabuğuna çekiliyor, düşündükçe düşünüyor... düşünmekten, kafasındaki sorulara yanıt verememekten yorulacak raddeye geliyor.
kelebek uçuyor, ateşinin yanına; ateşinin yanı başına uçuyor. vardığında ise içinde tuttuğu kelimeler ağzından dökülüyor; "olacağım!"
afallayan ateş geç de olsa anlıyor. mutlu oluyor ve kelebeğine içini açıyor. kelebek titreye titreye, korka korka ateşiyle bütünleşiyor... kelebek henüz ölmedi, ölmeyecek de... bir mucize olacak ve orada yaşayabilecek...
ateşin ağzından şu sözler dökülüyor; "hiç pişman olmayacaksın, ne olursa olsun asla üzülmeyeceksin. hayatının en çok mutlu olacağın dönemine başlıyorsun kelebeğim... şuan sana kelimenin tam anlamıyla kelebeğim diyorum çünkü şuan kelimenin tam anlamıyla kelebeğimsin..."
kelebek cevap veriyor; "kelebeğinim..."
05.03.2023 pazar
