"senden bir halt olmayacak, insanlar doğru söylüyormuş" dedi annesi. küçük prenses cevap vermedi, nefesini topladı. o kadar derin bir nefes aldı ki sanki ona verilen son şanstı bu... gözleri doldu, o kadar doldu o kadar doldu ama akmadı. gözleri, gözyaşları yüzünden parlıyordu. aldığı nefesi verdi, tekrar nefes alırken gökyüzüne baktı dolu gözlerle...
"ağlama, kendine gel ağlama. ağlarsan o üzülür" aklından sürekli bu düşünce geçiyordu miniğin. ağlarsa o üzülürmüş. o... üzülürmüş...
titredi, kollarına baktı bu kez. bilekleri... kirli olmasını beklediği bilekleri tertemizdi. temizdi çünkü söz vermişti. "yapma, kendine gel yapma. söz verdin" bu defa bunu düşünüyordu. söz vermişti, tutulmama ihtimali olan bir söz vermişti...
içeri geçti, ruhsuz. boş duvara bakıyordu boş gözlerle. duvar... bir şeyler anlatmak istiyordu ona belki, bembeyaz... ayağa kalktı, bir kaç adım attı kapısına doğru, kapıyı kilitledi. yalnız kalmak istedi bir süre ve son bir defa daha derin nefes aldı.
aldığı nefesi verirken tebessüm etti ve gözlerini kapattı. gözlerini... kapattı...
03.05.2023 çarşamba
