Kenzo Point of view
Nagising ako ng maramdaman ang nabigat na bagay sa dibdib ko. Minulat ko ang mga Mata ko, then I saw the beautiful face of Ave, sleeping on my chest. Her hands wrapping in my waist, I laughed when I heard her snored. Hindi ko aakalaing ang babaeng matagal ko ng gusto ay narito sa harap ko at nakikinig sa pintig ng puso ko. Kung sana lang ay marinig nya ang sinisigaw nito, na palaging pangalan nya lamang.
I began to move, slowly. Wincing as pain shot my rib cage.
"Kenzo." She whispered and looked at me.
Oh god I wake my angel up.
Her eye's filled with tears again, kagabi pa Ito iyak ng iyak hindi ko alam kong paano sya papatahanin.
"Thank god, your awake." I pulled her hair behind to her ear and smiled, slowly wipe off her tears.
"Sorry." My voice is husky, parang may nakabara sa lalamunan ko.
"Sorry for what?" She asked, sabay kunot ng noo nito.
"Sa pagpapaiyak ko sayo." She pinched my check.
"Aww!!" I groaned then she laugh.
"Alam mo.." she stated.
"Hindi pa—" Tinitigan nya ako ng masama na para bang tutang gustong mangagat, how cute...
"Patapusin mo kasi ako sa pagsasalita! Bwesit ka!" Natawa ako ng makitang naiinis sya sakin. she's so cute, lalo na ngayon at namumula sya.
"Kasi si Caleb kanina—"
"Oo nga pala, kailangan ko s'yang puntahan." I sat up in bed and tried to stand up but a sharp pain in my ribs stopped me.
"Shit!" I heard Ave uttered.
"Sit down, you're bleeding! Pa! His bleeding!" She shouted and she held pressure from my lesion until her father came and fixed it up.
"Kenzo, anak kailangan mo ng pahinga, malalim ang sugat mo." He said and I just nodded, tama rin naman sya ramdam ko rin sa katawan kong pagod na pagod ito nanakit ang mga bahaging tinamaan ng pang bubogbog ng mga kakusa ko.
But did he just call me anak? What?! Parang nakaramdam ng saya ang puso ko sa kay tagal ng panahon na walang tumatawag sa akin ng anak at sa Ama pa mismo ng babaeng gusto ko.
Tinitigan ko ang papa ni Ave na parang hindi makapaniwala buti na lamang at abala Ito sa pag aayos ng kanyang mga gamit. Kinuha nya ang lahat ng kanyang gamit at saka umalis.
"Narinig mo yun? Wag kang pasaway." Sambit nito habang umaaktong parang nanay sa harap ko. Hindi ko mapigilang ngumiti dahil sa ginagawa nya.
"Narinig mo ang sinabi nya?" I asked her.
"Na ano?" She furrowed her eyebrows.
"He called me anak, so tanggap na ako sa pamilya?" Taas noo kong sambit at tumawa na lamang sya.
"Siguro." She chuckled.
Umupo sya sa tabi ko at marahang hinaplos ang pisngi ko. Yumakap sya sa akin, in this moment, I felt safe. With her side I feel safe at hindi panganip, nakakapanibago sa pakiramdam dahil sa bawat pagkakataon ang pakiramdam ko ay nasa panganibako. Kahit ako ang nagdadala ng panganib sa mga taong malalapit sa akin kakaiba parin ang pakiramdam na payapa, sa tabi nya.
"Paano ka nakaligtas?" Tanong nya sabay hawak sa kamay ko.
"Hindi ko alam." Bulong ko. She turned my head to face her, tinitigan ko ang mga mata nya, damn! She's teasing me! And she's it so good.
"Sabihin mo sa akin ang totoo—" I kissed her, gently.
"Devil's doesn't come in a red Cape and pointy horn's, he comes as everything you've ever wished for." I whispered.
